Absolutnie się z Tobą zgadzam, mnie ten film zachwycił, pomimo, że zdaję sobie sprawę, że to zwyczajna komedia romantyczna, których nie lubię właśnie za schematyczność. Ale sama wymowa tego filmu i pokazanie ludziom, co tak naprawdę daje szczęście, a jak widziani są ludzie "wiecznie na nie" sprawiło, że nie jestem w stanie ocenić tego filmu w kategoriach zwykłej miłosnej historyjki. Poza tym Jim Carrey faktycznie dojrzał jako aktor i sądzę, że ci, którzy twierdzą, że jest tylko "Ace Venturą", "głupim i Głupszym" czy "Maską" powinni obejrzeć ten film. Poza tym w niejednym momencie naprawdę chciało mi się śmiać i to szczerze, a nie tylko przez jakąś głupią minę, czy irytującą postać.

Tak więc: Ludzie, zwłaszcza krytykujący ten film: spójrzcie na swoje życie. Czy jest pełne poznawania świata, doświadczania go, czerpania z życia pełnymi garściami? Nie sądzę, pewnie jesteście takimi "No-men", którzy tylko krytykują i hejtują, by odreagować własną beznadziejną egzystencję. Dla mnie nie ma nic bardziej przerażającego niż fakt, że na starość pomyślę, że właściwie zmarnowałem życie trwoniąc mnóstwo okazji do zrobienia czegoś niesamowitego w nim. Mam nadzieję, że choć co niektórych ten film skłoni do refleksji, a to jak na zwyczajny film bardzo dużo.

Hm, czytając Twój post zrozumiałam, że doskonale odnosi się do filmu, który przed chwilą obejrzałam a tutaj znalazłam się przypadkiem. Jest to tytuł "Co za życie", jeśli miałbyś ochotę obejrzeć. Ma fajny "posmak", podobny do Yes man. :)

Co do tematu: Również zgadzam się z autorem, ale rozumiem, że ciężko być tak naprawdę wolnym. Aby być szczęśliwym na pewno musimy zaspokajać swoje podstawowe potrzeby - jedzenie, schronienie, poczucie bezpieczeństwa, jakiś status społeczny itd. a do tego są potrzebne pieniądze, nie oszukujmy się. Myślę jednak, że ważne aby się w pracy nie zatracać i nie robić nic na siłę. Owszem - ciężko i wytrwale pracować, ale potrafić czerpać radość z małych rzeczy, czasem zaszaleć. Nie wiem jak jest w innych krajach, ale wydaje mi się, że nasze społeczeństwo (przedział wieku średniego) jest bardziej sztywne od innych lub mniej skore do wyrażania emocji publicznie. Jeśli tak jest naprawdę to rozumiem i szanuję to, z czego to wynika czyli z warunków w jakich dorastali i/lub żyją obecnie. A może to tylko złudzenie i niepotrzebne szerzenie stereotypów...?
Szczerze mówiąc, film Yes man oglądałam już dawno i nawet nie pamiętałam, że był tam wątek miłosny. Wg mnie był więc bardziej tłem.

A ja się będę upierał, że to nie jest komedia romantyczna, mimo, że tak jest zaklasyfikowana. To po prostu dobra komedia, z ciekawym pomysłem. Wątek miłosny nie jest tu motywem przewodnim, nie ma tu mdłych do zarzygania scenek z wpatrywaniem się zakochanych maślanymi oczyma itp. Głównym tematem tego filmu nie jest wcale miłość, czy zakochanie dwójki ludzi. Oglądając ten film nie czułem w żaden sposób, że to komedia romantyczna i nie traktuję go tak.

kocham ten głupi film. Prawdopodobnie jest lepszy niż wywrotka prozacu.

Masz 16 lat, albo kryzys wieku średniego? :P

16. Stąd tryb walki, Gdyby miał 50 to by bo nie ruszała negatywna opinia, nie poświęciłby połowy postu na atak, manipulację i jad.

To była najlepsza k***a jego mać wypowiedź na całym filwebie. Pełno tu wielce wyrafinowanych krytyków, co podkręcają se wąsy na jajach, mówią co jest źle i co oni w danym filmie by zrobili lepiej- to zróbcie, lamusy. Zamiast wyciągać plusy, będzie taki malkontent truł o minusach. I po co?

Ty jednak walisz w sedno- nie każdy film musi być śmiertelnie poważny, by czegoś uczyć. Nie zawsze trzeba płakać i spinać dupsko. Wrzućmy na luz. Życie to komediodramat i tylko od nas zależy, czy będzie przeważać w nim to, co zabawne, czy melancholia. Żyjcie, francuskie pieski. Miejcie ten dystans.

to nie chodzi o to, że film jest niepoważny. jest po prostu choojowy, schematyczny i niezbyt śmieszny. a filozofia yolo to nic nowego XD