– pierwsza część zapadła mi w pamięć. Nie tylko dlatego, że dobrze się bawiłem. Jedynka była prosta jak włos Mongoła. Grupa starych kumpli robi z rodzinami „wypad za miasto” co daje pretekst do zejścia trochę ze smyczy żon. Proste. Ale takie historie na ogół skłaniają do refleksji. Wieją pewną nostalgią , rozrachunkiem z przeszłością i pogoni za tym, co odeszło bezpowrotnie. Jedynka mimo całej prostoty miała swój klimat. Poziom gagów także był niewybredny, ale całość trzymała się kupy. Niby nic nowego, ale lubimy takie historie. Lekkie, pełne luzu i z pewnym nawet morałem serwowanym na zakończenie (mecz między starymi rywalami z dzieciństwa).
Dlatego ucieszyłem się a nawet zapaliłem do obejrzenia drugiej części. Nie oczekiwałem zbyt wiele, ale była nadzieja na klimat z jedynki.
Zasiadłem nawet do wspólnego oglądania z dziećmi, co okazało się sporą nieostrożnością.
Nie oczekiwałem czegoś ambitnego, ale na to, co mi zaserwowano od pierwszej właściwie do ostatniej sceny, gotowy nie byłem.
Pierdzenie, rzyganie, ślinienie się i bekanie przetykanie sikaniem stanowi stały element filmu. Na bardziej wymyślne gagi niewiele już zostało miejsca. Było to i w jedynce, ale w rozsądnej dawce. W dwójce wypełnia po prostu cały film.
Jasne, że jest się z czego pośmiać, ale finalnie całość wypada po prostu niesmacznie. Przynajmniej dla mnie.
Błyskotliwe teksty („Nikt już nie boi się dziś Czarnych. To wina Obamy…”) są równie częste co śnieg w lipcu.
Może po dwóch browarach film by mnie rozbawił a tak, na trzeźwo – deczko mnie odrzuciło.

Jeśli dokręcą trzecią część jest duże prawdopodobieństwo, że sobie odpuszczę. Prędzej odświeżę jedynkę.
Ode mnie zaledwie 3/10, ale może po prostu za wiele oczekiwałem od prostej, luźnej komedii…