Część druga zaczyna się tam, gdzie pierwsza się skończyła, jednakże Fukasaku poświęca ją dalszej penetracji półświatka i innych już gangsterskich rodzin. Wydarzenia z przeszłości pojawiają się jedynie w tle, tak jak i główny bohater części pierwszej, Hirono.

Film ten pod pewnymi względami bardzo przypomina "jedynkę". W "jedynce" mieliśmy w tle sytuację w związku z amerykańską okupacją po II Wojnie Światowej, tutaj zaś mamy wojnę z Koreą. Także i ta część poświęcona jest postaci nie związanej ze światem yakuzy, a która nagle staje się jego częścią. W przeciwieństwie jednak do pana Hirono, tutaj nasz nowy bohater (zapomniałem imienia :() nie staje się filarem swojej organizacji, jest on innym człowiekiem. Tym co go z Hirono łączy jest oczywiscie honor, lojalnosc, kodeks, którego przestrzega. Poza tym znają się Ci panowie i lubią;)

Fukasaku ponownie wgłębiając się w struktury organizacji yakuzy, dodaje też nowe elementy. Najważniejszym z nich jest wątek miłosny, ktoremu jednak na szczęście znacznie bliżej do romansu godnego Szekspira niż przeciętnego melodramatu. Wydaje mi się, że więcej tu groteski, a na pewno wiecej czarnego humoru (chwilami naprawdę mocnego). Reżyser ponownie nic nie upiększając dokładnie opisuje nam życie japońskich gangsterów, układy, przetasowania, walki o wplywy. Tym razem jednak, do głosu dochodzi wreszcie policja.

"Deadly Fight..." jest odrobinę lepszy od "Battles...", jedyną przewagą części pierwszej okazuje się być muzyka. W "dwojce" więcej emocji mamy, znacznie więcej smutku. Także i tutaj wychodzi na to, że honor nie popłaca, nawet w grupie, której wydaje się on stanowić podstawę. Lojalność bywa zgubna, a niedostatecznie odporny, a za bardzo wlasnie lojalny, glowny bohater okazuje się być jedną z najtragiczniejszych postaci filmów gangsterskich jakich losy miałem okazję na ekranie śledzić.