Faktem jest, że obejrzałem "We don't live here anymore" z powodu występującej w nim Naomi Watts. Jak zwykle zagrała ona dobrze, podobnie jak reszta głównych aktorów, ale najbardziej z całej czwórki - co nie trudno zauważyć - wyróżnia się Laura Dern.

Film rozpoczyna się od przepięknie sfotografowanej sceny, z cudowną muzyką w tle i wyciszonym dźwiękiem, pokazującą nam głównych bohaterów. Już ta pierwsza sekwencja wprowadza nas bezpośednio w smutny, melancholijny świat dwóch małżeństw. Delikatna muzyka Michaela Convertino i malownicze zdjęcia Maryse Alberti budują nastrój i atmosferę tego troszke powolnego obrazu. Interesująco prezentuje się też w niektórych scenach połączenie dźwieku i obrazu gdy muzyka i odgłosy z niektórych scen zachodzą na następne.

"We don't live here anymore" jest filmem w którym piekielnie ważne są dialogi, jak i zachowania bohaterów. Nawet te najkrótsze, najbardziej wydawałoby się błache zdania, spojrzenia, gesty pomagają nam zrozumieć bohaterów, ich postępowanie, decyzje, myśli.

Reżyser nie wskazuje winnych, nie mówi kto jest odpowiedzialny za to co się stało. Z jednej strony widzimy jak mężowie i żony są sobie obcy, jak zachowują się jakby byli wrogami, ale z drugiej strony poprzez kilka migawek z przeszłości możemy się domyślić, że nie zawsze tak było. Niestety nie wiemy co spowodowało tą zmianę w ich życiu.

Problem jednak w tym, że reżyser nie przedstawia nam żadnego podsumowania historii tych czterech osób. Że nie wyciąga z niej żadnych wniosków, żadnej nauczki na przyszłość.

Klimatyczny wycinek z życia to troszkę za mało aby uznać film za dobry.

6/10