Mam ogromny szacunek do dra J. Korczaka i jestem zdania, że wartości ukazane w jego literaturze, a teraz przeniesione na ekran nie zestarzały się, są uniwersalne. Kajtek = dawniej nazwano tak po prostu maluchy, mimo cały czas ogromnej chęci i starań bycia dobrym, szlachetnym chłopcem ma cały czas pod górkę - jego uczciwość podważają inni, dorośli widzą świat po swojemu i nie chcą wierzyć w jego, zasadne i prawe, widzenie rzeczywistości. Kajtek ma jednak po swojej stronie wciąż osoby, które cały czas w niego wierzą - fenomenalną babcię, nauczycielkę, kumpla i cudownie inteligentną Zosię. Cała fabuła dzieje się w świecie przedwojennym, gdzie mamy osoby będące żydowskiego wyznania, pokazanie żelaznych reguł w szkole i tamtejszej dyscypliny, ale też solidarność koleżeńską. Mamy nauczycielkę, która jest prawdziwą pasjonatką fizyki i eksperymentów, do tego jest pedagogicznym skarbem dla dzieci. Historia Kajtka nie jest Harrym Potterem z taką kulminacją dramaturgii, jednym wielkim, gigantycznym punktem, ale masą kierunków, które wg mnie świetnie pasują do omówienia wspólnego z rodzicem, z dziadkami czy pradziadkami. To podstawowe pragnienie miłości, więzi, potrafienie wyrażania swojego zdania, stawanie w obronie słabszych, podejmowanie decyzji o pójściu w dobrą czy złą stronę; czy chociażby taki moment, który na pewno każdy z nas w życiu niejednokrotnie przeżywa, czyli kiedy coś się poważnego dzieje, mamy ochotę uciec, odbyć samotną wędrówkę w głąb siebie, by znaleźć siebie, odpowiedzieć sobie na pytania, co dalej - to ogromnie uniwersalne tropy. Ukazana magia, marzenia i zawsze ktoś, kto stoi za tobą, bo ma ufność i wiarę w ciebie, choćbyś już dawno w siebie zwątpił to coś, co pozwala nieść życie. Jestem urzeczona grą aktorką młodych i starszych aktorów.
Dziękuję za ekranizację Korczaka - spłakałam się. <3 Zostanie ze mną ten film.