Nie oczekiwałem zbyt wiele po tym filmie. Jednak z "oscarowego obowiązku" sięgnąłem również
po "Kapitana" i przeżyłem ogromne zaskoczenie in plus – właściwie pod każdym względem.
Zacznijmy od fabuły. Piraci opanowują statek. Łatwo to sobie wyobrazić jeszcze przed seansem.
Podpływją szybkie łódki z uzbrojonymi, przedsiębiorczymi Somalijczykami, przejmują statek,
odprowadzają do zacisznej zatoczki i negocjują wielomilionowy okup. Sądziłem, że niekoniecznie
jest to dobry materiał na ponad dwugodzinną fabułę. A jednak. Nie zdradzając szczegółów
wytarczy powiedzieć, że te dwie gdzniny mijają zaskakująco szybko, gdyż akcja filmu nie zwalnia
ani na chwilę. Jest równie emocjonująco przed atakiem piratów, w jego trakcie oraz po zajęciu
statku. Co więcej, ta ostatnia część jest chyba najlepsza. Oko w oko stają naprzeciwko siebie
tytułowy bohater i dowódca napastników, również nazywający siebie „kapitanem” (w tej roli
rewelacyjny debiutant Barkhad Abdi, zasłużenie nominowany do Oscara). Obydwaj muszą
podejmować szybkie decyzje w stale zmieniającej się sytuacji, wykazywać się pomysłowością i
inteligencją. Żadnemu nie brakuje charyzmy i odwagi, a przy tym obydwaj są całkowicie
przekonujący i autentyczni.

Aktorstwo jest z pewnością mocną stroną "Kapitana Phillipsa". Wprawdzie nigdy nie byłem
wielkim fanem Toma Hanksa, który wydawał mi się takim poczciwcem – pierdołą. Nie
nadającym się ani do roli "Wściekłego byka", ani "Człowieka z blizną". Jednak nie każdy może
mieć predyspozycje i potencjał Roberta de Niro czy Ala Pacino z najleszych lat. A najlepsze role
Hanksa to też przecież kawał historii kina (m.in. "Forrest Gump", "Cast Away", "Catch Me If You
Can"). Tym razem Hanks także wspina się na aktorskie wyżyny. Jako powściągliwy i
zdystansowany dowódca imponuje opanowaniem, inteligencją, determinacją. Przy tym jego
odwaga to nie żadna brawura superbohtera, ale przełamywanie strachu i słabości. Kapitan
Phllips skojarzył mi się z inną postacią, bardziej literacką niż filmową – pilotem Pirxem z
opowiadań Stanisława Lema.

Świetna rola Hanksa to nie wszystko. Nie zawiedli również czarni aktorzy grający piratów.
Wyglądają jak przeniesieni wprost z planu "Helikoptera w ogniu". Obdarci, chudzi,
zdeterminowni. Zaskakujące jest przy tym jak skromnymi środkami dysponują. Z jednej strony
mamy wielki statek handlowy – z drugiej, jedną dość marną (choć szybką) łódź motorowa i kilku
obszarpańców z kałachami. Okazuje się, że tyle wystarczy. Ale ciekawa fabuła i dobre aktorstwo
to jeszcze nie wszytsko. Filmy znakomite od dobrych odróżnia perfekcyjna konstrukcja, sposób
prowdzenia wątków i budowania emocji. Tutaj wygląda to wzorcowo. Świetnym pomysłem było
równoległe pokazanie przygotowań kapitana Phillipsa do wypłyniecia i somalijskiej wioski, w
której trwa rekrutacja piratów. Zdjęcia są niemal reportażowe, mamy bliskie plany, kamerę z ręki.
A przez to poczucie niezwykłego autentyzmu. Jest ono obecne również w późniejszych
sekwencjach, za co należy się podziw dla reżysera Paula Greenpeasie.


Dodatkowy plus muszę dorzucić za samo zakończenie, w którym pomimo amerykańskiej
bandery na pierwszym planie nie ma w ogóle patosu, który jest chyba grzechem głównym dużych
produkcji z Hollywood (wystarczy przypomnieć sobie „Lot”). Zauważmy przy tym, że dramatyczne
wydarzenia są pokazywane rzeczowo i konkretnie, na zasadzie „tu i teraz” - bez przebitek na
wiadomości w CNN, bez płaczących żon i dzieci. „Kapitan Phillips” to po prostu film bez słabych
stron. Wielkie brawa dla reżysera.

Zapraszam do odwiedzenia mego bloga: http://nowerekomendacje.blogspot.com/