Świetne spaghetti, w wielu aspektach typowe dla gatunku (łączy sztukę z kiczem), ale też odbiega trochę od schematu (zero humoru, główny bohater jest zgorzkniały i pozbawiony nadziei). W ogólnym rozrachunku wypada dobrze. Mnóstwo tu dialogów i przez pierwszą część filmu niewiele strzelanin. Możemy więc zachwycać się nie akcją a aspektami psychologicznymi i poznać bliżej bohaterów. Bardzo dobrze rozplanowane retrospekcje, które łączą teraźniejszość z przeszłością w oryginalny sposób. Do tego wszystkiego reżyser umiejętnie wykorzystał zwolnienia taśmy filmowej, a operator zapewnił wiele nietypowych ujęć. Szkoda tylko że przedobrzyli troszkę i "Keoma" zbyt często przypomina videoclip. Prócz piosenki tytułowej, niektóre ballady brzmią na prawdę koszmarnie, więc wysuwanie ich na pierwszy plan i podporządkowywanie pod nie obrazu było niepotrzebne. Można by było wyciąć z 5 minut "muzycznych" scen. Przyczepić się muszę też do typowo westernowych rozwiązań- zamiast absolutnej rozpierduchy twórcy mogli postarać się o ciekawsze rozwiązanie i mniej trupów. Końcówkę uratowała symbolika- największa zaleta tego obrazu. Na początku jedyną niejasną rzeczą jest postać starej indianki i wspomnienia bohatera. Na samym końcu mamy jednak genialną i bardzo wymowną scenę.
SPOILER
"Ukrzyżowany" Keoma jest tu Chrystusem, zostaje skazany przez swojego brata niczym przez Piłata, pada deszcz, oprawcy się bawią i świętują, niczym Piotr- medyk wypiera się bohatera i świętuje z oprawcami, jak reszta ludzi, a jedynie kobieta w ciąży i stara indianka (Maria Magdalena i Maryja) interesują się losem męczennika. Gdy nagle "ci źle" wychodzą z "saloonu i odkrywają że Keoma zniknął, może być symbolem zmartwychwstania.
KONIEC SPOILERA
Ta scena postawiła znak zapytania nad symbolizmem innych i sprawiło że ten western pod kilkoma względami przewyższa inne. Dlatego jest to pozycja obowiązkowa dla fanów gatunku, a myślę że reszta też się nie zawiedzie.