Ale taka jest szkoła i taka jest prawda. Film jest po prostu autentyczny. A i tak widać wielkie dramaty i spektakularne osiągnięcia. Uczennica gimnazjum czyta "Państwo" Platona? Wyrzucony ze szkoły uczeń wraca do afrykańskiej wioski, koniec jego przyszłości.

Niedawno skończyłem szkołę i bardzo podobał mi się film. Szkoda, że w rzeczywistości nie ma takich nauczycieli. W mojej szkole jest może 2 takich nauczycieli na ponad 20. A takich uczniów jak są ukazani powinno się tępić. Wiem o czym teraz myślicie. Że jestem głupi itd. ale wiem co mówię. Szansa, że się zresocjalizują jest bardzo mała a w dodatku zniszczą tych którzy są normalni. Ja miałem kolegę, który lepiej się uczył ode mnie a dzisiaj sprzedaje działki (nie nieruchomości). Zniszczyli go bezpowrotnie.

Odnoszę wrażenie, że za dużo w Polsce mówi się o "systemie" nauczania, a za mało o ludziach, którzy go tworzą i dla których się to robi - nauczyciele i uczniowie to tylko pionki, które poruszają się po planszy niedoskonałego systemu, który co trochę "dopieszczają" kolejni ministrowie (najczęściej przypadkowe osoby nie mające bladego pojęcia o roli edukacji w życiu młodych ludzi). Ileż to dysput prowadzi się nad tym, czy wprowadzenie gimnazjum było dobrym posunięciem, czy nowa matura jest lepsza od starej, czy wychowanie do życia w rodzinie powinno być w szkole wykładane itd. To są kwestie drugorzędne. Szkoła to ludzie - nauczyciele i uczniowie, jednym i drugim trzeba tworzyć jak najlepsze warunki do pracy. Idealnie byłoby, gdyby rodzice byli świadomi roli wychowania w życiu dziecka i sami z nim pracowali (zanim jeszcze pójdzie do szkoły), ale rzadko kiedy tak jest, dlatego rola szkoły i pedagogów jest nie do przecenienia. Zamiast tworzyć co chwilę nowe podstawy programowe, zmieniać zasady egzaminowania itd. trzeba zacząć od podniesienia rangi zawodu nauczyciela, odbudować prestiż tego niegdyś szanowanego zawodu. Kiedy słyszę opowieści dziadków, rodziców, wujostwa o ich szkole - wybitnych profesorach, którzy uczyli z pasją, zacięciem, darem pedagogicznym zazdroszczę im. Dziś nauczycielami zostają Ci zbyt słabi by zostać na uczelni wyższej, za mało kreatywni i zbyt leniwi by działać na własny rachunek - sami przeciętniacy w swoim fachu. Często są to ludzie zgorzkniali, sfrustrowani, ubodzy wewnętrznie, ludzie bez daru nauczania, bez ciekawości świata, bez sympatii dla drugiego człowieka. Nauczanie to służba - wielka misja, na razie do służby przybliża je tylko marna pensa nic więcej. Wydaje mi się, że trzeba pracować na tym by edukować nauczycieli - starannie selekcjonować osoby, które deklarują, że chcą uczyć - kształtować innych. W tak ważnym zawodzenie nie powinno być miejsca dla średniaków. Nauczyciel z wielką wiedzą, charyzmą i pasją jest w stanie dodać uczniom skrzydeł - kształtować ich. Miałam szczęście spotkać kilku cudownych nauczycieli, niestety większość pedagogów nie wywarła na mnie najmniejszego wpływu (nie pamiętam nawet nazwisk wielu z nich). Dzięki osobistym właściwościom oraz odebraniu dobrego wychowania mogłam zajść daleko przy niewielkim wysiłku, tymczasem wielu moich znajomych ze szkolnych ław stanęło w miejscu, zaprzepaściło wiele szans m.in. dlatego, że potrzebowali mentorów, których polska szkoła nie była im w stanie zapewnić.