Mnie ten film zaintrygował. Po pierwsze w polskich szkołach bywa gorzej, a nauczyciel jest prawie zupełnie bezradny. U nas uczeń nie zostałby wyrzucony za takie zachowanie, więcej nauczyciel miałby poważne kłopoty za użycie słów ,,pinda". Nie wiem, czy to on nie straciłby pracy. Tam bycie nauczycielem ma zupełnie inną rangę. W Polsce nawet dobrego nauczyciela można zniszczyć. Rodzice są podobni jak w filmie: matka, która niczego nie przyjmuje tylko powtarza, że dziecko, niepotrafiące pisać, pomaga innym w lekcjach lub inna, która kwestionuje system, ocenę poziomu jej argumentów pozostawiam widzom albo ta, która ma o wszystko pretensje. Nauczyciel jest według mnie bardzo dobry: nie reaguje na ewidentne chamstwo (uczennica, która odmawia przeczytania tekstu, bo się na nią uwziął!), pomówienia o rasizm, bo używa imienia Bill, uczniów, którzy nie mają żadnej autorefleksji, samokrytyki (tekst o szacunku, którego brak nauczycielowi, a nie bezczelnej uczennicy lub ukaranie nauczyciela za nazwanie zachowania uczennic po imieniu), jest otwarty, ciekawy przeżyć uczniów, prowokujący do myślenia, postępuje niesztampowo, bo podąża za ich sugestiami, chce ich czymś zainteresować (i to nie z jego winy nie ma czym). Zatrważające jest ich dobre samopoczucie spójne z totalną głupotą (nic nie mają do powiedzenia na swój temat czy świata, więcej do powiedzenia mają trzylatki - przykład autoportretów), jedyne co potrafią to obrażać innych (nazywanie kolegów głupkami, zero przyjaźni, zaufania). Tylko cyborg zachowałby w tej sytuacji zimną krew. Prawdę o nich powiedział jeden z pedagogów w pokoju nauczycielskim. Pozostali nauczyciele go zrozumieli, klasa na taką prawdę o nich zareagowałaby jak na prawdę o ,,pindach". Nic dziwnego, że w takiej grupie ginie słaba, lecz cicha uczennica. To jest bardzo prawdziwe, tak po prostu jest. Ten film nie jest dla mnie o różnicach kulturowych, zaprzecza temu postać Chińczyka, który rozumie, o co w edukacji chodzi. W każdej kulturze są te same pryncypia. Te dzieci są po prostu zaniedbane przez rodziców i to oni głównie ponoszą za ich zachowanie odpowiedzialność. Postać S. tego dowodzi: on nie mógł uwierzyć, że jego zdjęcia są dobre, nie ma poczucia własnej wartości.