Zgadzam się z opinią, oraz z Tym że Smażowski wcale nie atakował w tym filmie wiary tylko ludzkie postawy, pierwsze opinie które w sieci widziałem nic nie mówiły o księdzu który był molestowany w dzieciństwie, a dla mnie to bardzo pozytywna postać mimo iż na końcu tak tragiczna bo bez nadzieji.

Te samopodpalenie (oprócz pożaru) pasowało mi do słów "starego", że będzie się smażył w ogniu, jak nie dochowa milczenia.

A możecie mi powiedzieć jak to się skończyło? Bo wyszedłem z kina jak Braciak składał temu starszemu księdzu ofertę nie do odrzucenia. Ponoć zakończenie było sugestywne ale nie wiem o co chodzi, bo przegapiłem.

Tak w skrócie, to Braciaka wysłali do Watykanu bo Jakubik jakieś jego machlojki odkrył i chciał upowszechnić (tak mi się wydaje przynajmniej, poprawcie mnie jeśli się mylę). Więckiewicz wyjechał z tą swoją dziewoją i jej córką i zaczęli normalnie żyć, a Jakubik pojechał na mszę przy budowie tej świątyni i na oczach ludzi polał się benzyną i spalił

Ok, dzięki.

UWAGA, spoiler!!!

"Jakubik" odkrył, że to "Braciak" skrzywdził tych dwóch chłopców. Napisał o tym list do biskupa i mediów. Biskup chciał "umyć ręce" od tej afery, ale Braciak ujawnił, że ma na niego haka (nagranie, jak biskup zabawia się seksualnie z dominą). Biskup musiał więc bronić Braciaka i rozpętał akcję medialną. Kościół się wyśliznął, Braciak poleciał sobie do Rzymu, a Jakubik podpalił się w czasie mszy prowadzonej przez biskupa.

"Boże coś Polskę..." od zawsze "brzmi inaczej" i powinna w każdym Polaku budzić niesmak. Pierwotnie był to hymn na cześć ówczesnego władcy Królestwa Polski czyli... cara Aleksandra I. Napisali ją zresztą polscy twórcy na początku XIX wieku na zamówienie wielkiego księcia Konstantego Romanowa. Polski nacjonalizm zawsze u mnie budzi podejrzenia o rosyjską inspirację.

"To film o krzywdzie. O złu, które rodzi zło i po latach jedno spotyka drugie." To zdanie to najlepsza recenzja tego filmu, jaką czytałem.

Mam bardzo podobne odczucia. Żadnego szoku. Smutek i żal, że zło tak łatwo zbagatelizować, jednocześnie wpędzając innych w poczucie winy. Mocny film. Potrzebuję czasu, żeby go przetrawić. Wielka zaduma i refleksja.

A ja uważam że jest to najbardziej pozytywny z filmów Smarzowskiego (sic!). Przyjrzyjcie się bohaterom z poprzednich filmów Smarzowskiego (Wołyń, Drogówka, Wesele, Dom Zły, Pod Mocnym Aniołem, no może z wyjątkiem Róży) - wszystkie postacie do tej pory były "złe" do szpiku kości, każda z nich miała coś na sumieniu. Kler pokazuje natomiast dwie bardzo pozytywne postacie (grane przez Więckiewicza i Jakubika) - dwóch księży którzy walczą ze swoimi słabościami i na końcu z nimi wygrywają:
1) Ksiądz Kukuła okazuje się być bardzo dobrym kapłanem, pełnym dobra i wrażliwości dla dzieci. Przezwycięża swoją przeszłość i podejmuje się najwyższego aktu - poświęca swoje życie aby uwidocznić problem w kościele.
2) Ksiądz Trybus natomiast sam zgłasza się na policję i jest gotowy ponieść konsekwencję swoich czynów. Sam bierze życie w swoje ręce, wychodzi z alkoholizmu i zakłada rodzinę.
To są dwie postacie które można byłoby naśladować - one wychodzą ze zła i uprzedzeń w którym żyją, rozliczają się ze swoją przeszłością i wyrastają ponadto. Jaka mogłaby być lepsza puenta?