Ledwo wysiedziałem w kinie. W filmie jest słownie jedna scena jakoś poruszająca sensowna. Brak akcji. Wiele scen oczywiście nieprawdopodobnych. Kuriozum: niby-prawdziwe świadectwa odgrywane (słabo) przez aktorów. To, że kler klnie, chleje, jest chciwy i ma kochanki - to wszyscy wiemy, nie jest to żadna niespodzianka - trzeba to by było jakoś sensownie pokazać. Zakończenie, ważne w każdym filmie - beznadziejne. NAJWAŻNIEJSZE: prawie wszyscy bohaterowie tego filmu są w gruncie rzeczy dobrzy, uczciwi, tylko (biedacy) znaleźli się w takiej sytuacji niewygodnej, że przyszło im być księżmi w Polsce. Zatem Smarzowski oskarża SYSTEM a nie ludzi, którzy go tworzą. Jest to FAŁSZ, gdyż wśród kleru są także, i to w znacznych (większych niż "średnia krajowa") ilościach różni zboczeńcy, psychopaci, debile. Głównym grzechem kościelnego dostojnika przedstawionego w tym filmie jest to, że często mówi "ku*wa" i pije wódę. I to niby na tym ma polegać zło w kościele?! Ilość informacji dotycząca WIARY W BOGA jest w tym filmie zerowa. NIE WIEMY, czy bohaterowie wierzą w Niego, czy nie. W filmie dotyczącym kościoła, duchowieństwa to powinna być rzecz obecna, ważna. Lud polski przedstawiony, jak to u Smażowskiego, jako banda zastraszonych i smutnych debili.