Wszędzie słychać opinie na temat najnowszego filmu Smarzowskiego. Nie można nie mieć zdania na jego temat. Nie dlatego jednak poszłam go obejrzeć, ale na pewno był to powód by nie zwlekać z zakupem biletu do kina zbyt długo. Widziałam wszystkie poprzednie dzieła tego reżysera. Poza „Różą”, pierwszym skojarzeniem, jakie pojawia się w mojej głowie na myśl o jego filmach jest przejaskrawiona dosłowność ocierająca się o podsycanie społecznych stereotypów, a nie ich żmudne obalanie. Może dlatego pierwsza scena filmu mnie początkowo poirytowała. Paradoksalnie tuż po napisach końcowych drastycznie zmieniłam zdanie na jej temat. Jak dla mnie łączy cały film piekną klamrą. Pokazuje, jak w soczewce, że wspólna historia, może być jedynie epizodem, który w kompletnie różny sposob wpływa na nasze życie. Albo inaczej... w odmienny sposób nas uwrażliwia bądź znieczula na łączące nas doświadczenie.
„Kler” opowiada historie trzech księży, którzy uwikłali się/zostali uwikłani w instytucjonalną pajęczynę. Pokazuje Kościół jako Państwo w Państwie, które samo tworzy prawo i samo się „dyscyplinuje”, ale w myśl bardzo relatywnych zasad. Obnaża człowieczeństwo księży w obu jego obliczach. Pokazuje przede wszystkim ludzkie slabości, obłudę i niepojęte okrucieństwo, ale rownież niekiedy irracjonalną odwagę, silę i dążenie do sprawiedliwości za bardzo kosztowną cenę.
„Kler” nie obraża jednak ani wiary, ani religii. Odnosi się do uprzedmiotowienia instytucji Kościola, który staje sie swoistym „wytrychem” w ustach Kleryków ślepych na krzywdę drugiego człowieka i swoją duchową misję. Pokazuje walkę interesów i władzę, jaką daje wiedza. Szczególnie ta zdobyta w nielegalny i bardzo celowy sposób.
„Kler” jest głośnym głosem tych, których ignorowano i zastraszano.
Warto go wysłuchać. Najwyższy czas.