Jak tu przecież nie znajdzie się nic czym można byłoby się podniecać. Sam film to typowy nudny Smarzowski, wóda z kranu leje się strumieniami, sceny chaotycznie poucinane tak jak na przykład ze święceniem na rynku gdzie nagle z dupy dostajemy scenę napierdalania lajkonika przez jakiś narodowców (typowy dzień w Polsce). W dodatku montaż woła o pomstę do nieba, przeskakują co chwila między historiami tak, że skupić się nie można. Dialogi w paru momentach zerżnięte z jego poprzednich filmów, a muzyka polegała głównie na pizganiu w jakąś pustą rurę.
No i chyba tylko dobra historia trzyma przy życiu te dzieło. Nie jest ono aż takie antykościelne tak jak przed premierą sądzono (Vega to dopiero by się tu popisał kontrowersją), nie wszystkie postacie są tu zepsute, szczególnie ksiądz Jakubik (sprawdza się teza, że im bardziej normalny ksiądz tym bardziej dostaje po dupie), tylko wątek Więckiewicza w sumie nic ciekawego do filmu nie wnosi.
A całościowo wychodzi średnio, szczególnie jeśli przypomnimy sobie ile chaosu ten film stworzył podczas premiery.