Istnieją filmy, w przypadku których na pierwsze miejsce automatycznie wybija się pytanie: co tak właściwie chcieli osiągnąć twórcy? "Catwoman" to właśnie taki przypadek, ekstremalny zresztą. Od samego początku mamy przeczucie, że będzie źle, ale większość z zawartych tu nonsensów trzeba by zobaczyć na własne oczy, aby dać im wiarę. Zacznijmy od tego, że nie wiadomo do kogo skierowana jest ta pozycja. Fabuła jest skrajnie naiwna i stopniem infantylności bije na głowę większość animowanych ekranizacji komiksów. Takiego steku bzdur nie przełknie nawet średnio rozgarnięty piętnastolatek, a co dopiero osoba dorosła. Jakby na przekór tym faktom, twórcy intensywnie eksponują powabne kształty Halle Berry, co dyskredytuje ową pozycję w kategorii filmów "puść dziecku, żeby mieć przynajmniej kwadrans spokoju". Zresztą, pominąwszy kwestię skórzanych wdzianek, potencjalny nieletni odbiorca mógłby się nauczyć z tej produkcji niepożądanych rzeczy, na przykład zacząłby wierzyć w koty, które oddechem wskrzeszają zmarłych (tak, tak! to ten moment, gdy twarz wykrzywia się w brzydkim grymasie i zaczynasz gorączkowo poszukiwać wytłumaczenia: "ale dlaczego? o co im chodziło?!").
Pominę kwestię tego, dlaczego niby Kobieta-Kot jest czarna - niedługo będziemy mieli czarnego Bonda, a ja się będę czepiał takich drobnostek. Nie zagłębię się także bardziej szczegółowo w zagadnienie gry aktorskiej, wystarczy powiedzieć, że biorący udział w tym małym gniotku odtwórcy mają powód do wstydu do końca życia i grają też tak, jakby wiedzieli o tym już w trakcie kręcenia. Dochodzą do tego żałosne efekty CGI (w trakcie trwania scen akcji można zapomnieć, że to wysokobudżetowa hollywoodzka produkcja) i usypiająca wtórność dosłownie wszystkiego, co zobaczymy na ekranie.
P.S. Jedna rzecz w szczególności nie daje mi spokoju, a mianowicie: dlaczego, do cholery, koty też musiały być animowane komputerowo?