Bardzo ciekawe przedstawienie zachowań ludzkich podczas wojny domowej panującej w starożytnej Japonii. Jednak filmu tego nie zaliczyłbym do horroru lecz do dramatu, nawet dramatu psychologicznego.
Oglądając ten film przypomniała mi się inna japońska produkcja lat sześćdziesiątych ubiegłego wieku, mianowicie "Kuroneho". W jednym i drugim główne bohaterki to synowa i teściowa które zabijają samurajów, z tym że w "Kuroneko" zbrodnie te są dokonywane z zemsty za wyrządzoną im szkodę, natomiast w "Onibaba" z głodu i chęci do życia. Taki sam rodzaj zachowań ludzkich znamy z historii i literatury poświęconej II W.Ś.
Co do treści filmu to była ona dość przewidywalna, mimo tego dostał on w mojej ocenie najwyższą ocenę. Przyczynić sie mogło do tego też to iz film jest nakręcony na czarno-białej taśmie, a ta ma zawsze swój urok. :)

Gdzie diabeł nie może, tam w babę się zamieni

Wojna rządzi się swoimi prawami, a raczej bezprawiem.
Natura ludzka rządzi się swoimi potrzebami, a może skłonnościami.
Pośród szumu wysokiej trawy dzieją się rzeczy, które mogłby wydarzyć się w zgiełku wielkiego miasta.
Morderstwa, namiętności, zazdrość, sprytne biznesy, głód i ... duchy (diabły). Diabłami okazują się być kobiety, czyli nic zaskakującego ;)

Mam problem z tym filmem. Może niedokładnie z obejrzeniem, ale z napisaniem komentarza. Oglądałam go na raty, ponieważ tak wyszło, że trudno mi było wygospodarować 1,5h na spokojne filmowanie się z Onibabą. Z tego też może powodu nie weszłam w nastrój całkowicie filmu, co czasem jest mi potrzebne :)
Szczególnie do napisanie słów kilku z sensem ;) Ale spróbuję.

Podobała mi się klaustrofobia w filmie. Niby otwarta przestrzeń aż po horyzont, falujące trawy - tzn to był tatarak chyba? - ale ludzie, główne postacie policzone na palcach jednej ręki, dalsze na kolejnej ręce zliczone, czyli kameralnie choć groźnie - ci ludzie nie wydostają się z tego gąszczu. Nie jest on dla nich pułapką, a się takim zdaje - chociaż cały świat jawi się jako pułapka. Gdzieś dalej toczy się wojna z konsekwencjami tutaj. I jest dziura - niby całkiem zwyczajna, niby potworność zastosowania jej, ale w końcu takie czasy i trzeba sobie radzić. Dwie kobiety radzą sobie całkiem nieźle.
Dokonuję zazwyczaj podziału sympatii dla bohaterów, gdy oglądam film, w którym chodzi o coś więcej niż "zabili, go i uciekł" - jest jakiś bohater/bohaterka z którym się identyfikuję, a w tym filmie raz jedną faworyzowałam, a raz drugą - by na końcu zadumać się nad smutnym losem starszej. Film ogólnie myślę opowiada o instynktach ludzkich, wszędzie na świecie i zawsze w czasie pewnie tych samych. Taka uniwersalna opowieść. I o manipulacji.

Minimum dialogów, piękne kadrowanie, szumy i muzyka. No i erotyka. Niby w klasyfikacji moich arcydzieł zasługuje na 10 - ale pozwolę sobie na kaprys niekonsekwencji. :)

efekty działania maski są bardzo podobne do tych spowodowanych przez wybuch bomby atomowej, ofiary Hiroszimy i Nagasaki tzw. Hibakusha (http://en.wikipedia.org/wiki/Hibakusha) również były dyskryminowane ze względu na swój wygląd. Jest to jeden z pomysłów na interpretację tego filmu, szczególnie ostatnia scena, w której stara kobieta krzyczy "Jestem istotą ludzką" by na to wskazywała.
Oprócz tego: niesamowity klimat, wspaniałe zdjęcia, mroczna tematyka... niesamowity film. Japońskie kino naprawdę potrafi zaskakiwac.