Tak przynajmniej twierdzi Mavis Gary, bohaterka „Young Adult” Jasona Reitmana, filmu o tytule zgrabnie spolszczonym (co za rzadkość), do tego aluzyjnie, jako „Kobieta na skraju dojrzałości”. Tytułowa bohaterka to pisarka mieszkająca w niezłym apartamencie w Minneapolis, piękna singielka, mająca powodzenie u mężczyzn i czytelników. A jednocześnie kobieta samotna, nieszczęśliwa, pijąca, tworząca kiczowatą prozę dla nastolatków, co przynosi dochód, ale nie satysfakcję. Nic dziwnego, że niespełniona życiowo i zawodowo kobieta szuka ucieczki od codzienności, nowego otwarcia. Niestety, czyni to na wzór Don Kichota, wymyślając sobie płomienne uczucie. A raczej „odgrzewając”, gdyż rolę Dulcynei pełni w tym przypadku szkolna miłość o imieniu Buddy. Ten przeciętniak pozostał w rodzinnym miasteczku, ożenił się, właśnie został ojcem. Jest całkowicie zadowolony ze swojej typowej, małomiasteczkowej, rodzinnej egzystencji. Ale zdaniem Mavis kochany Buddy cierpi w okowach rodziny, żony są przecież paskudne, a dzieci nudne. Nieszczęśliwca trzeba zatem ratować.

Donkiszoteria Mavis widoczna jest na każdym kroku. Pisarka chciałaby kreować rzeczywistość tak samo łatwo i skutecznie jak swoją prozę. Podczas wyprawy ratunkowej wykazuje jednak zero empatii, nawet nie próbując zrozumieć sytuacji. Np. w trakcie pierwszej rozmowy telefonicznej z Buddym wyznacza mało realistyczny termin spotkania: „za 15 minut”. Gdy spotykają się nazajutrz, w ulubionym barze Buddy’ego, Mavis przychodzi wydekoltowana, w wieczorowej sukni (choć wokół dominuje flanela w kratę). Przede wszystkim jednak niecierpliwie czeka na „sam na sam” z ukochanym, na chwile miłosnych uniesień, podczas gdy Buddy chce tylko trochę pogadać i wracać do domu, do żony i dziecka

Mam taką teorię, że widz najczęściej kojarzy film z jednym, góra dwoma aktorami. Wiadomo na przykład, że w „Gladiatorze” zagrał Russell Crowe, a w „Królestwie Niebieskim” Orlando Bloom. Większość widzów zapomina o udziale Connie Nielsen czy Evy Green. Na takiej zasadzie niejaka Jeanne Tripplehorn pozostaje niemal nieznana (wiem, bo sprawdziłem), chociaż grała na pierwszym planie w takich hitach jak „Nagi instynkt”, „Wodny świat” czy „Firma”. Dzieje się tak dlatego, że przecież „Nagi instynkt” to Sharon Stone i Michael Douglas, „Wodny świat” to Kelvin Costner, a „Firma” – Tom Cruise. Taka wiedza wystarcza, żeby wśród znajomych uchodzić za filmowego erudytę. Dla mnie jednak nie wystarcza. A piszę o tym dlatego, że kreacje aktorów nieotrzymujących wielomilionowych gaży bywają wcale nie gorsze niż osiągnięcia hollywoodzkich celebrytów.

Dobrym przykładem jest Patrick Wilson, czyli filmowy Buddy. Widziałem Wilsona w „The Ledge”, gdzie jako religijny fanatyk z podręcznym zestawem Biblia plus pistolet przewyższał aktorsko resztą obsady, z Liv Tyler na czele. Z kolei w znakomitych, niedocenionych „Fioletowych fiołkach” stworzył postać neurotycznego pisarza, jakiej nie powstydziłby się sam Woody Allen. Kolejna, całkowicie odmienna rola Wilsona, to właśnie Buddy. Małomiasteczkowy tatusiek i mężuś. Niby w porządku gość, na pewno lubiany przez kolegów i sąsiadów, praca – dom, ogród, bar. A jednocześnie jest to postać totalnie pozbawiona jakiegokolwiek polotu czy wdzięku, tak popisowo pierdołowata i pospolita, że aż dziw, iż Wilson stworzył tę kreację za pomocą minimalnych środków wyrazu i bez przerysowań. Obserwując Buddy’ego domyślamy się, że cała jego świeżość i wdzięk, którymi zauroczył szkolną piękność Mavis, ulotniły się bezpowrotnie wraz z ukończeniem szkoły średniej. A potem Buddy, jak niestety większość pełnych fantazji, zbuntowanych, barwnych, szalonych nastolatków stał się takim samym nudnym pierdołą jak jego rodzice (choć ani tego chciał, ani mógłby w to uwierzyć).

„Kobieta na skraju dojrzałości” pomimo elementów komediowych nie jest filmem przesadnie wesołym, chociaż scen zabawnych i błyskotliwych nie brakuje. Film tworzy zwartą całość, ale niektóre epizody są tak dobre, że żyją własnym życiem. Kapitalna jest np. scena, w której Mavis odwiedza księgarnię. Tam, zamiast podbudować ego, zderza się czołowo z nieubłaganymi realiami wydawniczego rynku. Gdyby przyznawano Oscary za role trzecio-czwartoplanowe, chłopak z księgarni (Brian McElhaney) zasługiwałby co najmniej na nominację.

Charlize Theron to moja ulubiona aktorka. Jest jedną z hollywoodzkich piękności, a zapewne najczęściej z nich gra nieupiększona. Mam na myśli nie tylko w pełni zasłużonego Oscara za „Monster”, ale też jej role w takich filmach jak „Daleka północ”, „W Dolinie Elah” czy „Granice miłości”. Zwłaszcza w tym ostatnim wyraźnie widać kontrast pomiędzy Theron a Kim Basinger, która nawet jako skromna gospodyni domowa ma ten swój sztuczny fryz ze sztywnymi od lakieru kosmykami. Z kolei w „Young Adult” Theron pokazuje, jak wygląda (a przynajmniej powinna - w filmie realistycznym) osoba niewyspana, skacowana, etc. Oraz że piękną kobietą nie tyle się jest, ile bywa.

Potrzebowałbym jeszcze co najmniej kilku akapitów, żeby wspomnieć o wszystkich wątkach i postaciach zasługujących na uwagę (jak chociażby Matt, mądry brzydal – nieudacznik, który jest wobec Mavis głosem prawdy i rozsądku; wprawdzie niewysłuchanym - ale za to nagrodzonym…). Poprzestanę na mocnej rekomendacji dla tego filmu, który z pewnością nie zawiedzie zwolenników twórczości Woody’ego Allena ani w ogóle nikogo, kto ceni świetne kino - bez tanich morałów, prostych podziałów i łatwych wzruszeń.