odczuwam pewne znurzenie. Podobało misię, ale cały czas prześladowało mnie wrażenie deja vu. Ten sam kontrast między zdjęciami w półmroku i chłodnym prześwietleniu. Ten sam główny bohater (bohaterka) w jakiś sposób złamany przez życie i borykający się z własną traumą. Ten sam nie-do-uwierzenia-zły czarny charakter, chłodny, opanowany i diabolicznie skuteczny. Pomysł dobry, ale mniej więcej po pół godzinie zacząłem sam sobie podpowiadać, co też za chwilę się stanie. I zmartwiło mnie, jak wiele prognoz było słusznych. Mam wrażenie, że skandynawowie odkryli pewien patent na mroczny thriller i klepią ze sztancy kolejne kryminały. Wrażenie już-to-gdzieś-widziałem jest na tym filmie dojmujące. Przy czym wszystko solidne, ale nie wybijające się ponad przeciętną. Ani przemoc, anie „bohater towarzyszący”, ani zdjęcia, ani muzyka, ani cierpienie bohaterow, ani mroczność... Dobry film, ale nic nadzwyczajnego.