Na wpół dokumentalny, na wpół inscenizowany utwór proponował nową formułę twórczą, której znakiem szczególnym jest szeroko pojęty autentyzm: prawdziwi, realni ludzie przedstawiają tu samych siebie, swoje problemy. Film, prezentowany poza konkursem, stał się rewelacją I Festiwalu Polskich Filmów Fabularnych w 1974 roku.