Wszyscy przywdziewamy maski/sukienki/kostiumy.... .
Osiem zwyczajnych kobiet odpowiada na pytania. Nie wiemy ankietera? Dziennikarza? Osiem kobiet, osiem różnych osobowości. Luiza - która udaje młodszą i ładniejszą, niż jest w rzeczywistości - chociaż piękno jest kwestią dyskusyjna. Nieco psychodeliczna Iwona, która wygłasza jakieś prawdy objawione o życiu, dzieciach i śmierci, ale chyba nie bardzo sama w nie wierzy. Wykładowczyni Anna (czy na pewno? bo wiemy to tylko z jej opowieści, w opowieściach możemy być każdym), starająca się pogodzić z myślą, że jest chora. Monika nienawidząca Hiszpanów, a w koszulce rodem z Hiszpanii. Depresyjna Sylwia, która kiedyś miała marzenia, która kiedyś na pewno czerpała radość z życia. Malarka Kasia, która niby dużo przeżyła, ale jednak najmniej się otwiera (od artystki oczekiwałoby się właśnie największej egzaltacji- prawda?). Pełna sprzeczności Joanna - z wściekłą bezsilnością wali w worek treningowy i z ogromną czułością tuli kota. I Agnieszka - jakby trochę jeszcze trzpiotowata, śmiejąca się scenicznie - co nie dziwi, skoro marzyła o karierze kabaretowej.
W tych skrawkach ich wypowiedzi ujawniają się najskrytsze niespełnione marzenia. Najgłębiej chowane, chociaż wielu z nas znane obawy, lęki, troski. Nie wypowiedziane do końca, ale sugerowane przeżycia z przeszłości. Łączy je chyba rozgoryczenie życiem. Chyba człowieczeństwo - nie to szołmeńskie z mediów, gdzie wszyscy jesteśmy "joł joł", tylko to takie codzienne.
Ujawnienie się pytającego (?), ankietera (?), który nagle staje w sytuacji odwrotnej, o znamiennym imieniu, pokazuje, że zadający pytania i sobie pytania zadaje.
Wypowiedzi kobiet przepięknie przeplatane obrazami z przeszłości i przyszłości. Ujmujący symbol starszej kobiety na moście. To wszystko dopełnione piękną muzyką. Całość sprawia, że zadajemy sobie pytania z filmu, chociaż nikt nas nie pyta.