Czekałem, aż fabuła się rozwinie, historia nabierze barw, coś zacznie się zmieniać, coś zacznie się dziać... ale film snuje się monotonnie, niczego nowego nie dając oprócz specyficznego klimatu, który pewnie niektórym się spodobał. Tyle dobrego.
Tutaj miałem wrażenie, że wszyscy bohaterowie na czele z główną bohaterką to ludzie z zaburzeniami psychicznymi i intelektualnie niepełnosprawni. Myślałem nawet, że zaraz się okaże, że to jest ośrodek dla ludzi z takimi zaburzeniami, a to, co widz dostaje, to wykreowany świat w wyobraźni głównej bohaterki nałożony na otaczającą ją rzeczywistość. Jeszcze ta kobieta (czy raczej mężczyzna przebrany za kobietę), która odwiedza zza płotu Sayoko, a ta za każdym razem mówi to samo do siebie. Czyż to nie psychiczne?