Chociaż przed obejrzeniem nastawiałem się pozytywnie do tego filmu, mając w pamięci
całkiem dobry Przypadek, oraz pochlebne opinie znajomych. To muszę szczerze powiedzieć,
że ten film to zachwyt nad niczym wyjątkowym.
I chociaż można by zrzucać tu winę na większe wymagania estetyczne współczesnych widzów
co do tego co widzą na ekranie( nie co jest im pokazywane), to faktem jest, że film ten nie dość,
że jest wymagającą od widza wyrozumiałości( tak, nie cierpliwości, ale wyrozumiałości) serią
obrazów, które najpewniej miały być ambitniejsze niż wyszły i bardziej zadowalające prostotą
oraz klimatem który widać jedynie poprzez jego brak, to fabuła nie wprowadza właściwie
żadnej głębszej refleksji nad tematem który chciała poruszyć.
Mamy tu dzieciaka, który z niewiadomego powodu w sposób zamierzony popełnia morderstwo-
jakby z nudy, z początku psoci po to by ostatecznie zabić człowieka. Brak jakiegokolwiek
wytłumaczenia przyczyny domyślnej bądź oczywistej dlaczego to zrobił, wraz z jego nagle
pojawiającym się poczuciem winy przed wykonaniem wyroku, kompletnie odrywa realność
psychologiczną tejże postaci. Chłopak zachowuje się jak jak zwierze które zaczyna dopiero
żałować czynu- a nawet bardziej swojej postawy- w obliczu kary. Jego rozmowa z adwokatem
jest jałowa, niby ma nas wzruszyć, niby chyba spowodować poczucie współczucia( które potem
odzywa się na koniec u mecenasa kiedy płacze w samochodzie). Żaden z niego Raskolnikow,
porównywanie Jacka Łazara z bohaterem Zbrodni i Kary to nieporozumienie.
Nieporozumieniem też byłoby porównywanie głębokości myśli młodego adwokata na temat
kary śmierci do tej którą Dostojewski zawiera prawie, że na początku Idioty. Czemu tak
przypiąłem się Dostojewskiego w tej ocenie? Ponieważ do jego twórczości najczęściej
słyszałem porównania, i zawiodłem się. Bo o ile nie jest błędem szukanie analogii w tym filmie,
o tyle wszelkie odnalezione wspólne elementy wypadają na niekorzyść tego filmu.
Co więcej mogę powiedzieć. Jedyną realnie odtworzoną postacią wydaje się kat
przygotowujący szubienicę pod skazanego. Wydaje się realny- swoją drogą- przez swoją
stereotypowość( zawodową znieczulicę). Reszta postaci kuleje, kuleje strasznie przez warstwę
psychologiczną, która jest niemożebnie płytka: nadwrażliwy adwokat przeciwnik kary śmierci,
ubolewający sędzia, prokurator, który tylko wypełnia swoje obowiązki, taksówkarz-ofiara,
również mający swoje na sumieniu, przechodnie i losowe osoby trzecioplanowe ostentacyjnie
ukazujące swoją antypatyczność.
Na koniec scena egzekucji, będąc fair-play nie powiem nic o realności ukazanej sceny, bo nie
o to w tym filmie chodzi, ale wbrew temu co słyszałem i się naczytałem o filmie, nie wzrusza
zupełnie, nie szkokuje, nie porusza- po prostu się dzieje tak jak wskazywałyby nam na to
poprzednie minuty zbliżające nas i skazanego do dopełnienia wyroku.
Film jest słaby, i tylko dlatego, że nie jest klapą zupełną, i szczerze da się dobrnąć do końca
oraz może kogoś nie zainteresowanego wcześniej tematyką zainteresować, to daję ocenę
średnią