Rozczarował mnie ten film. Mimo ładnej oprawy audio-wizualnej nie oglądało się go dobrze. Historia miała potencjał, bo pomysł był przewrotny, ale sam nie wiem, czy scenariusz był tak dobry. Właściwie oprócz trochę, bo również nie do końca interesującej bohaterki wszystkie spotkane postacie były nijakie, a ich wątki po prostu nudne. Portret psychologiczny był również umowny, a stricte akcji nie było wiele. Nawet tą końcówkę wcale nie uważam za zaskakującą, czy w ogóle udaną. Znów jedynie ładna wizualnie, ale bezbarwna dramaturgicznie.

Podpisuję się pod Twoją opinią. Dodam - wg mnie Zellnerowie chcieli ogrzać się przy Coenach.

bohaterka jest dziwakiem, ale pełnym blokad, (choćby zamiast kupić mapę danego miejsca, nakłania ochroniarza w bibliotece do wyrwania strony), ciągle stłamszona, zgarbiona, drepcze niezdarnie przez kadry, nie stać jej od razu na całkowity bunt, odcięcie się od natarczywej i stereotypowej matki, inwigilującego w sferę prywatną szefa czy namolnych koleżanek i swoich emocji, które ją więżą w tym schemacie.

to raczej nie ten typ bohatera, z którym widz mógłby chcieć się utożsamić czy choćby chcieć do końca rozumieć. postać cierpi, ale dziecinnie i jest dopiero w początkowej fazie wydobywania się z mainstreamu i rutyny szaraka (a propos szaraka, to infantylne porzucenie królika w metrze nie przysparza jej raczej fanów). na co dzień jej życie jest nudne i zewnętrznie schematyczne, co nasila apatyczną wymowę całej postaci, chociaż już pod powierzchnią kiełkuje ziarno inności, samodzielności myślenia, niekoniecznie sensownie ukierunkowanego (cała historia z fargo z wprawdzie zadziornym zakończeniem ze strony reżysera, ale mimo to nie broni się).

bardziej udane (wyraziste, może przez to, że już przeszli na drugą stronę swojego buntu i nie męczą już tak siebie i widza) są postacie ‘odmieńców’ z ‘tokyo!’, czy odjechanego ‘'koreańskiego ‘kimssi pyoryugi’ (castaway on the moon), a jeśli chodzi o samą aktorkę, to wymiata raczej we włoskim ‘przed rozstaniem’ (last summer).