W czasie prelekcji przed filmem można było usłyszeć, że jest bardzo podobny do "Siedem" Davida Finchera. Zazwyczaj nie ufam takim porównaniom. Tym razem okazały się jednak uzasadnione. Policjant i psycholog bardzo przypominają charakterem parę Pitt/Freeman, tok śledztwa biegł podobnym torem, a klimat wydaje się ulepiony z tej samej gliny. Na szczęście Kurosawa ma do zaoferowania dużo więcej niż powtarzanie kultowego thrillera.
"Kuracja" zaczyna się powoli, jak to bywa u tego reżysera. Oglądami niekończącą się serię morderstw, popełnionych przez zwykłych obywateli. Po odebraniu życia swoim ofiarom, oprawcy wycinają literę X na ciele trupa. Prowadzący śledztwo Kenichi Takabe podejrzewa, że nie jest to przypadek. Prawie godzinna ekspozycja nie służy wcale znudzeniu widza. Co prawda fabuła nie rusza się do przodu, ale klimat gęstnieje. Kurosawa długim wstępem buduje atmosferę mającą później wprowadzić nas w świat sennych wizji.
Gdy już film rozkręca się na dobre nie mamy wątpliwości iż obcujemy z dziełem niezwykłym. Niepokój objawia się niemal w każdej scenie. Fakty zaczynają się plątać. Musimy uważnie śledzić każdy szczegół, bo ujęcie może urwać się w środku ważnych wydarzeń. Z czasem seans zmienia się wręcz w przeżycie. A kto wie, czy reżyser specjalnie nie chce nas zapędzić w kozi róg jak bohaterów. Może niektóre sceny były zmyłką, a to co widzieliśmy się nie wydarzyło...
Niewątpliwie śweiadczy to o dużych umiejętnościach reżyserskich. Nawet jeśli punkt wyjścia wydaje się niezbyt oryginalny to forma zdecydowanie nadrabia. To trzeba zobaczyć!