rozterki podstarzałego reżysera filmowego zawieszonego w czasie i przestrzeni gdzieś pomiędzy: problemami rodzinnymi (il divorco), wymogami rynkowymi (il cmentario de la dictato du netfixo) a desperackimi próbami materializacji własnej tak zwanej artystycznej wizji, jak również nawiązanie do wielkiej filmowej tradycji filmu o robieniu filmu ogólnie (a mio cordo i budzą się wspomnienia, asa nisi masa to zaklęcie, które otwiera wszystkie wrota).

kolejna odsłona tego samego zjawiska taka, niby farsa, ale dość poważna, niby jednoznaczna i cokolwiek przewidywalna, ale przejmująca i ostatecznie odratowana - bo liryczna, bo autentyczna, bo osobista i bo szczera.

nanni, wobec tak zwanego współczesnego kina wyadrenalinowanego obowiązkowo na wycofce, a nawet w opozycji (i jest w stanie zatelefonować nawet do martina scorsese, aby tego dowieść), próbuje udowodnić coś samemu sobie (że to jest branża też dla starych ludzi ogólnie) i to się czuje. zdaje się mówić - nie potrafię wam dostarczyć wizji, jaką w głowie noszę, ale z wyobraźni zrezygnować także nie potrafię, i o tym wam właśnie opowiem..

w tym kontekście obraz kopania piłki, której ambicją jest dosięgać nieba, a wobec której przeklęte prawa grawitacji i powszechnego ciążenia mają zupełnie inne plany, będzie jednym z najpiękniejszych i najsmutniejszych zarazem, jakie ów małż zrodził.

smutna i samotna kontemplacja stanu braku pogodzenia - sytuacji bez wyjścia właściwie - i ducha jednostki, która z fantazmatów nie potrafi zrezygnować, a podtrzymywanie owych fantazmatów nie pozwala jej normalnie funkcjonować.