Wyobraź sobie uczucie artysty, który każdym atomem przeżywa obraz – buntując się przeciw własnym ograniczeniom, które nijak mogą rozwijać się w świecie, który powoli traci wartości. Sam gubi się w wizji sztuki – ma przed sobą obraz szerzącej się mody na miernotę. Wątpi w odbiorców, być może patrzy na nich przez pryzmat wyborów, jakimi się zadowalają. Sam rozpaczliwie nie chce ulec iluzji. Szuka prawdy, niezbrukanej zmysłami – chce uleczyć swoją rozpacz. Postanawia odciąć się od swojego poglądu, postanawia poszukać głębi w całym bezsensie. Odrywa się jednak od rzeczywistości wplątując się w pozór obiektywizmu. Czy to wyraz buntu przeciw kierunkowi jakim podążą jego profesja, czy to szaleństwo chwilowego braku zaufania co do własnego postrzegania ? Niemy doradca idzie za nim krok w krok, stając się łącznikiem z człowiekiem pasji. To on staje się nicią po której kroczy głos rozsądku. Obraz musi mieć przecież jakiś przekaz, szanujący i rozumiejący otaczającą rzeczywistość. Koniec końców dwa światy tworzą całość – dopieszczoną niesamowitym, przybrudzonym klimatem Lizbońskich zakamarków, tęskną muzyką i całym wachlarzem ludzkich emocji.