Przepiękna metafora ludzkiego życia. Obstawiałam gładki romans z kilooma gorącymi pocałunkami i tragicznym dla kochanków końcem. Dostałam wspaniałe kreacje aktorskie, świetne dialogi i klimat jakiegoś takiego zadumania nad człowiekiem - pyłkiem w porównaniu z wiecznością.

Z pewnością wyróżnia się tutaj Joan Crawford (jest niezwykle naturalna) i John Barrymore. Jeśli chodzi o Garbo to trudno mi ocenić tę rolę, ponieważ jej filmografia jest mi jeszcze bliżej nieznana. Czy ona zawsze gra tak manierycznie czy było to zamierzone? Niektórzy mogą narzekać, ale mi to pasowało do egocentrycznej, narcystycznej i pretensjonalnej baletnicy.

Fabuła wcale nie była przewidywalna (konia z rzędem dla tego, kto... nie będę spoilerować, ale będziecie wiedzieć o jaką scenę chodzi, ja byłam kompletnie zaskoczona). Do tego subtelnie i taktowanie pokazana sytuacja Crawford (dziś to by było dosadne i wulgarne).

Co do słów "Nic się nie dzieje" - zapewne nie ja jedna mam skojarzenia z twierdzeniem Eklezjasty ("Nic nowego pod słoncem").

Zdecydowanie polecam właściwie każdemu.