Poza ukazaniem szaleństwa i euforii, które pojawia się u reżyserów, możemy zaobserwować jak dużą rolę w tym odgrywają kobiety. Po pierwsze rozmowa wstępna Charlotte i Beatrice. Kobiety wymieniają się doświadczeniem z pracy z mężczyznami, mówią o tym jak ciężko zadowolić osoby na planie. Beatrice opowiada historię o kobiecie, która przez dwie godziny była przywiązana i która realnie i doskonale zagrała postać kobiety palonej na stosie.
Obserwujemy także wydarzenia na planie - Beatrice jest dręczona przez innych producentów, próbuje jej się udowodnić winę, która sprawi, że wyleci z produkcji. Aktorki są zaczepiane i traktowane przez przypadkowe osoby, jako kukiełki, te same osoby nie mają szacunku do ich pracy, czasu i statusu. Przed rozpoczęciem nagrań, Charlotte dzwoni do swojej córki, a ta z płaczem informuje ją o tym, że chłopcy wycięli jej krzyż, aby zrobić "tatuaż". Na końcu finałowa scena, to jak główne aktorki są traktowane, a jedyna osoba, która stara się im pomóc (Beatrice) zdaje sobie sprawę, że nie ma szans w starciu z mężczyznami. Całość przeraźliwych krzyków ze strony Charlotte i innych głównych aktorek dopełniają zachwyty ze strony mężczyzn.
W końcu stos - na nim ginęły kobiety, te które próbowały być niezależne i wyróżniające się charakterem.