Nie będę kontrowersyjny i przychylę się do opinii znacznej części tutaj piszących. Od jakiegoś już czasu szukam i doceniam to co proponuje kino francuskie. Nie rzadko okazuje się, że w sposób ciekawy i alternatywny do "amerykańskiego" potrafi przedstawić ciekawą historię, poruszyć ważny temat. W Mój najlepszy przyjaciel mamy temat na wskroś uniwersalny i ważny dla człowieka (według mnie) na równi z tematem miłości czy śmierci. Podobała mi się tutaj ta charakterystyczna specyfika kina francuskiego, ciekawie zagrane postacie - przede wszystkim głównego bohatera (Daniel Auteuil) i już wspomniany przeze mnie temat. W sposób bardzo wyraźny (niestety) widać wyraźne nie radzenie sobie reżysera z prowadzeniem filmu. Cała historia (szczególnie pod koniec filmu) wydaje się aż za bardzo naciągana, może nawet infantylna, mało prawdopodobna. Uważam jednak, że jeżeli nie niepodważalne walory filmu, to z kina (kanapy) można wynieść przekonanie, refleksję, będącą jednocześnie zapytaniem - czy ja mam swojego przyjaciela?