Jak mały chłopiec Antoine nie myślał o tym, skąd będzie miał pieniądze. Wiedział natomiast
jedno – skąd będzie miał szczęście. Ten najcenniejszy dar miała mu dawać żona –
fryzjerka. I owo dziecięce marzenie się spełniło, choć nic co piękne, nie trwa wiecznie.
„Mąż fryzjerki” to przedziwna i pozornie absurdalna opowieść o miłości, pełna ciepła,
humoru z nieco onirycznym klimatem i nawet nutką lekko perwersyjnej erotyki. Absurd
całej historii jest pozorny, w istocie to najsilniejsze uczucie między bohaterami spycha
gdzieś realny porządek świata na drugi plan, wypacza go. Nie widzimy, aby nasz
bohater gdziekolwiek pracował, cały czas jest przy swojej ukochanej. Bo nie ważne,
gdzie by pracował, i tak byłby przy niej. I to właśnie podczas jej pracy najbardziej lubi jej
towarzyszyć, gdyż zabiegi fryzjerskie, które ukochana wykonuje z gracją, stanowią dla
niego swoisty fetysz. Uwielbienie dla ukochanej i radość, wdzięczność życiu za tę
miłość okazuje w szalonym tańcu (Jean Rochefort w tych scenach wypada
przekomicznie). Nasi bohaterowie zachowują się dziwacznie, można by rzec, że
obłąkańczo (picie wody kolońskiej), ale to dlatego, że cały świat doczesny przestaje
istnieć w obliczu ich uczucia. Na dobrą sprawę te dziwaczny i nie koniecznie zrozumiały
film ukazuje najpiękniejsze z uczuć nie tylko z jego pozytywnymi, ale i negatywnymi
konsekwencjami, takimi jak szaleństwo, utrata zdolności logicznego myślenia czy egoizm.
Bardzo ładny, spokojny, by nie rzec powolny, zabawny i ciepły film z dobrą obsadą,
urokliwym klimatem, ładnymi zdjęciami i piękną muzyką. Polecam poszukującym ”innych
romansideł”.