... i najśmieszniejsze jest to, że tak naprawdę młodzież ucząca się w czasach komunistycznych nie różni się zbyt wiele od współczesnych nastolatków.Tamci młodzi też kombinowali w szkole, wygłupiali się, wymyślali dla swoich belfrów pseudonimy (tak swoją drogą genialny w tym filmie jest gest pokazywany przez uczniów podczas rozmowy o Syfonie-oczywiście za jego plecami :]),często zaliczali niepowodzenia z matmy,ściągali na sprawdzianach,a młodzi chłopcy komentowali między soba zalety i wszelkie mankamenty urody napotkanych dziewczyn (a jakże). Fakt-czasy, w których przypadło żyć tamtym młodym nie należały do najprostszych.Nie można było głosić innych poglądów na świat niż tych powszechnych w społeczeństwie (z racji pewnego rodzaju cenzury),wybryki, które uszłyby nam na sucho w tamtych czasach mogły skończyć się tragicznie. Dziś nie trzeba płacić życiem jak Marek za ojczyznę. Ale czy ją tak doceniamy jak ówszesna młodzież?
Co jeszcze mi się bardzo podobało w tym filmie? Jakoś nigdy nie miałam szczęścia do wychowawców.Moja wychowawczyni z podstawówki była bardzo cicha i spokojna,dość miła,ale nie była w stanie zapanować nad 19-nastką rozwrzeszczanych dzieciaków. W gimnazjum również sprawowała wychowawstwo nad moją klasą. W LO natomiast natrafiłam na polonistkę, która jest po prostu upierdliwa,nie potrafi tak naprawdę zrozumieć młodziezy,jest fałszywa,na dodatek nie przepada za mną i jest moją wychowawczynią.W Syfonie ujrzałam ideał nauczyciela. Facet z klasą,nie owija niczego w bawełnę, troszkę złosliwy,za to ma duże poczucie humoru,a zarazem potrafi być surowy. Przypomina mi mojego nauczyciela od fizyki,który też jest starej daty. Zazdroszczę Januszowi Majewskiemu,że miał tak wspaniałego wychowawcę i przy okazji bardzo żałuję,że nie mogłam być na dzisiejszym spotkaniu z owym reżserzem.