ZAWIERA SPOILERY

Film był wieszczony swego czasu wszem i wobec jako dzieło mistrza, który zniósł złote jajo. Wyszła nawet nie jajecznica. Gdyby Trier skupił się na krótkim metrażu w stylistyce openingu - film byłby genialny. Niestety dorobił sobie bajeczkę o księżniczce próbującej wyjść za mąż za świnkę morską (wzięcie serialowego aktorka, bo jego tatuś aktor tam też grał było słabe), która z nadmiaru luksusu zapada w stan "blue" i łapie w drugiej części schizę "wszystko wiem" i "umieranie według mojego punktu widzenia to jedyna słuszna droga".

Opening - świetne melancholijne slow motion obrazy olejne, trochę surrealizmu, dobra ścieżka dźwiękowa.

Część pierwsza - zupełnie niepotrzebna, jakby reżyser miał za dużo kasy i nie miał co z nią zrobić a musiał na siłę umieścić znanych aktorów, żeby ludność do kin się wybrała - no bo jakby była tylko interakcja siostra-siostra, siostry syn i tchórzliwy tatko to nikt by nie poszedł..

Z resztą samo ów studium depresjo melancholijne Jasmine pokazane raczej powierzchownie i nie wnikliwie. Jednak melancholia to nie depresja - to akurat można było w filmie odczuć. Co zadziwiało to brak ludzkich reakcji na zachowanie Jasmine - było to wręcz sztuczne. Jedyną postacią która coś wnosiła emocjonalnie do 1 części filmu - była matka. A już sam tytuł filmu powinien w jakiś sposób firmować zachowanie reszty. No ale cóż. Dla mnie ta część była przeciąganiem czasowym i była/jest zbyteczna w dalszej opowieści. Coś w stylu zamrażalki z lodami postawionej na pustyni ale nie podłączonej do prądu.

Część druga - schemat podbity melancholijnymi wydziwieniami i świetnymi kadrami oraz muzyką. Budowanie szałasu - zrozumiałe - siostra/matka w agonii przedśmiertnej, a dzieciak ma nadzieję - to trzeba zająć mu czas, żeby nie zwariował i czuł się bezpiecznie.

Besztanie tekstu o winie - nonsens, każdy ma prawo przeżyć koniec jak mu się podoba. I jeszcze te pseudo parapsychologiczne brednie o tym, że fasolek było tyle i tyle a za 5 minut zginiemy i że Ziemia jest zła - banały na całego.

Generalnie - banał goni banał. Jedyne co się broni to obraz (czyli gratulacje dla operatorów i grafików i montażystów) oraz ścieżka dźwiękowa (wiadomo). Natomiast Trier poległ po całości na fali chyba swego rozbuchanego ego. Przeintelektualizowany bełkot oto co stworzył. Gdyby film trwał 45 minut i miał stylistykę openingu byłby genialny. Jednak Trier postanowił dosięgnąć tam gdzie nie dosięga i wyszło jak wyszło. Szkoda, liczyłam, że "to będzie coś". Niestety się przeliczyłam.