Yu (Takahiro Nishijima) to chłopak w wieku licealnym, pochodzący z bardzo religijnej rodziny. Gdy umiera mu matka, jego ojciec postanawia zostać księdzem. Yu robi wszystko, by uszczęśliwić ojca i z czasem zostaje przez niego zmuszony do codziennej spowiedzi, która wymaga wymyślania grzechów przez Yu. Chłopak zaczyna więc popełniać je dosłownie, a z czasem uczy się fotografować... kobiece majtki. Natyka się na swoją wymarzoną dziewczynę, jednak na drodze do ich związku staje jej matka, która ma w planach poślubić ojca Yu, a także Aya (Sakura Andô), członkini Kościoła Zero, która planuje zwerbować Yu i jego rodzinę w ich szeregi...

Yu to licealista, mierzący się z typowymi problemami dorastania: nieśmiałość, zmieniające się ciało… a także surowy ojciec pastor i jego nienasycona kochanka, gang kolekcjonerów zdjęć damskich majteczek, złowieszcza sekta z agresywną liderką zasiadającą w sąsiedniej szkolnej ławce oraz ukochana Yoko, która nieźle zna karate, nie przepada za gatunkiem męskim i do złudzenia przypomina Matkę Boską. Żeby podbić jej serce, chłopak będzie musiał założyć kobiecy płaszcz i perukę (skądinąd znaną dobrze fanom kultowego „Female Prisoner #701: Scorpion”), ale to dopiero początek kłopotów.
„Miłość obnażona” to tour de force jednego z najbardziej kreatywnych reżyserów współczesnego kina. Uderzające zderzenie popkulturowych cytatów, najbardziej szalonych klisz gatunkowych, psychoanalitycznych skojarzeń i kreatywnej interpretacji bieżących problemów trapiących japońskie społeczeństwo to prawdziwa fabularna bomba. Sono wykazuje się przy tym ogromną erudycją, przekraczającą kręgi kulturowe: mangowa estetyka spotyka się tu z Listem do Koryntian i symfonią Beethovena, a cytaty z Johna Woo z nawiązaniami do japońskiego kina eksploatacji z lat 70. Czterogodzinne wizualne szaleństwo łączy przy tym liryzm „Romea i Julii” z obrazoburczością Buñuela i estetyczną wrażliwością Tarantino. Eksplozja wrażeń gwarantowana.