„Miłość w czasach zarazy” to ekranizacja ponoć jednej z najlepszych powieści Gabriela Garcíi Márqueza (może faktycznie książki nie da się porównać z filmem, który oceniłbym raczej jako słaby). Według zapowiedzi jest to „opowieść o miłości, która okazała się silniejsza od samotności i śmierci”. Osobiście odebrałem ten obraz zupełnie inaczej. Gra aktorów jest raczej kiepska, ich charakteryzacja jeszcze gorsza (młoda twarz przerobiona na staruszkę). Jest jednak w tym filmie coś, co pobudza do głębszej refleksji – to wykreowanie dość charakterystycznej postaci cynicznego romantyka, tak często spotykanego również w dzisiejszych czasach.

Główny bohater, Florentino, święcie wierzy w to, że przez całe swe kawalerskie życie pozostaje wierny wybrance z czasów młodości, nie przeszkadza mu to jednak w kolekcjonowaniu przygód erotycznych na skalę filatelistyczną - ze skrzętnym numerowaniem i odnotowywaniem wszystkich zdobyczy. Florentino jest pewny swej nieskazitelności, bo przecież każda kolejna igraszka staje się tylko krótkim przystankiem w romantycznym podążaniu za swym ideałem. Swoją drogą zawrotna ilość erotycznych „spełnień” (ponad 600 miłostek zapisanych w notesie), pożądanie jakie budził starzec wśród młodych kobiet, jak też intensywność jego doznań - wszystko to mogło się zrodzić tylko w wyobraźni niespełnionego pisarza, naglonego odczuciem bezlitosnej przemijalności.

Osobiście widzę tu tylko zionąca pustkę egzystencjalną, wobec której bohaterowie kurczowo chwytają się brzytwy erotycznych doznań lub sentymentalnych uniesień, nazywając je miłością, której najwyraźniej nigdy nie zaznali. W ostatniej odsłonie usilnie starają się jeszcze odgrzać młodzieńczy sentymentalizm, wyruszając w rejs na prywatnym statku o znamiennej nazwie „Nowa Wierność”. Ta nazwa zawiera w sobie esencję całego filmu: wierność istnieje tylko tam, gdzie są żywe emocje – poza nimi człowiek jest z niej całkowicie zwolniony. I jeszcze jeden szczegół, który odczytałem jako symbol – starzy kochankowie (już grubo po 70-tce), aby nikt im nie przeszkadzał, na czas rejsu wywieszają oznakowania, że na pokładzie panuje cholera. Myślę, że film doskonale pokazał, czym jest życie i miłość wobec śmiertelnej zarazy, która każe widzieć tylko to, co fizyczne i emocjonalne, zatrzaskując przed człowiekiem całą przestrzeń ducha.