Pocztkowo chciałam dac 5/10 Wydawało mi sie że Główna aktorka zagrała słabo (a może taką miała rolę) jej poczucie wartości niesamowicie zależy od tego czy Sang-joon Han ją zauważy. Zmienia się całkowicie zewnętrznie dla niego, wewnętrznie pozostaję niepewna siebie, niesmowicie niedowartościowaną dziewczyneczką, która dla akceptacji chłopaka jest w stanie wytrzymać łamanie kości. ZAkonczenie zmieniło moje patrzenie na ten film: Hanna nawet kiedy jest już znaną, piękną i podziwianą piosenkarką nadal nie potrafi nawet dać koncertu bez akceptacji Sang-joon Han. Punkcik więcej za to, że pokazano że choćbyś zoperował sobie całe ciało i choćbyś stał się symbolem seksu - nic to nie da dopóki sam siebie najpierw nie zaakceptujesz. W sumie to dobrze, że pokazano że po tym jak bohaterka przeszła gruntowną plastykę całego ciała, nie stała się nagle superpewną siebie pożeraczką męskich serc. Może to dobrze, że pokazano, że możesz być najpieknieksza ale jeśli akceptacji szukasz na zewnątrz, to nigdy nie będziesz szczesliwy. Mimo tego że widzi seksowną, szczupła Jenny o długich nogach, ona w środku jest nadal tą samą grubą Hanną. Operacja plastyczna nie zmieni naszego serca.