Dla mnie najwymowniejszy moment był przerażająco subtelny. Tzn. tak delikatny, że aż mocny.
W pewnej scenie, niemal mimochodem, cichutko gdzieś w tle, słychać trzykrotne pianie koguta. Niektórzy nawet go nie zauważyli.

Gdyby mi się chciało napisać recenzję (filmwebowy wolontariat mnie nie pociąga), tytuł by brzmiał WSZYSCY JESTEŚMY JUDASZAMI...

(bo czy św. Piotr = Opoka nie był?)

No sorry - tak cholernie subtelne pianie - tak zabójczo ciche, że bodaj każdy kto miał uszy, musiał je usłyszeć.

A jednak nie każdy usłyszał.

Słyszeć słyszał każdy, kto ma uszy, ale pewnie nie wszyscy skojarzyli, że było to oczywiste nawiązanie do zaparcia się Chrystusa przez św. Piotra.

Mam bardzo podobne wrażenie o obejrzeniu tego filmu. Wydaje mi się, że film jest mocno nieoczywisty. Zgadzam się ,że trochę zbyt długi, chociaż im więcej czasu mija od kiedy go obejrzałam zastanawiam się czy ten długi i dosyć monotonny początek nie był celowy... Znudzenie sprzyja przemyśleniom i jak widz już się trochę znudzi to wtedy można spokojnie prowadzić z nim rzeczową dyskusję na temat wiary, a w tutaj dyskusji nie brakowało, bombardowanie argumentami z każdej strony... A może sobie tylko wymyślam i szukam argumentów, żeby bardziej docenić ten film, bo to przecież Scorsese i tak wypada :)

Szczerze wątpię, żeby Scorsese zamierzał celowo wynudzić widza. Po prostu tak wyszło... ;)

film wgniata, przynajmniej mnie... co do książek jest tylko jedna, mam na myśli NT.