Ten film dał mi po mordzie. Owszem, uwielbiam takie rozkminy, że coś się dzieje i o co tu może chodzić, takie powolne odkrywanie, czego dotyczy temat. Ale jak już to odkryłam i - jak sądzę - zrozumiałam, to dopiero zaczęła się emocjonalna jazda bez trzymanki, musiałam co jakiś czas cofać film o kilkanaście sekund, bo łapałam się na tym, że odlatuję we własne myśli albo lęki, albo wspomnienia, które jakaś scena wywołała. I to sprawiało, że cały czas towarzyszył mi jakiś nieokreślony niepokój. Ten film niektórym ludziom wyda się pseudopsychologicznym/filozoficznym bełkot i ja to rozumiem! Ale w moim przypadku - dotknął wielu czułych strun w psychice, do których się sama przed sobą nie przyznaję i ukrywam. To sprawiło, że mnie zwyczajnie rozpieprzył emocjonalnie. Traktuję to jako bardzo, bardzo mocne kino, ale do oglądania wyłącznie w spokoju, sam na sam ze swoimi myślami. Sądzę, że przedstawioną historię należy potraktować jedynie jako pretekst do zajrzenia nam głęboko w głowy, niekoniecznie ze znieczuleniem.
To są pierwsze rzeczy, które przyszły mi na myśl teraz, tuż po seansie. Oczywiście z filmu można wyciągnąć dużo więcej, ja skupiłam się na identyfikowaniu się z postaciami, ich przemyśleniami i sytuacjami, w jakich się znajdywały. Ale rozważania można swobodnie ciągnąć i przeplatać pomiędzy wieloma filozoficznymi i egzystencjalnymi zagwozdkami: czas, przemijanie, sens istnienia, relacje, emocje, uczucia, koncepcja boga - cokolwiek tylko zdołamy wyłapać.
Film nie dla każdego, ale (chyba?) o każdym.