Ja też mam tego dość, ale mam wrażenie, że to nie do końca dźwięk (bo już któraś osoba o tym pisze), to nowa polska szkoła aktorska spod znaku bełkotu, chodzi o naturalność w dialogach, aktorzy więc "zapominają" tego czego uczyli się w szkołach aktorskich (dykcja) i gadają jak w życiu, czyli byle jak, bełkotliwie i niedbale. Wszystko OK, tylko realizatorzy zapominają, że w życiu słychać lepiej niż w kinie po nagraniu dźwięku z planu, obróbce i przetworzeniu przez aparaturę nagłaśniającą. Poza tym w życiu zawsze możemy zapytać: "proszę"?, albo "słucham"? Jak ktoś zabełkocze, tutaj to niemożliwe. Realizacja dźwięku dawniej stała w kinie polskim na wysokim poziomie, stąd moja teoria. Wystarczy sobie przypomnieć tak trudne dźwiękowo realizacyjnie filmy jak "Rejs", albo "Kobiela na plaży" (ukryta kamera!), gdzie dźwięk także brano prosto z planu bo były to filmy w dużej części improwizowane i to przy aparaturze jaka była 40 lub 50 lat temu. Słychać wszystko.