... z niechęcią szłam na polski film. Do tego wszystko co słyszałam to dość duży patos, a tego nie lubię.

A tu... zatkało mnie.
Cały film płakałam.
Ze śmiechu.
Że nie tylko ja.
Że ktoś, gdzieś coś takiego napisał, ale nie mógł napisać i wyreżyserować, bo takie jest życie.

Śmiałam się z plakatu, że film prawdziwy jak życie. Ale to prawda!

Śmiech przez łzy, chwile załamania, znów śmiech, nie można się poddawać, należy za to mieć emocje, pielęgnować pozytywne, złe zwalczać śmiechem, ale słuchać głowy. Mieć wyczucie. Złoty środek w chaosie logicznych faktów medycyny i duchowości szamanów, uzdrowicieli i ludzi przewodzących energię życiową. W świecie wymagań, jak nie zwariować i dalej być sobą.
Jak dbać o innych. Samemu uczknąć odrobiny czułości, której każdy tak łaknie. A trochę pozwalać innym odwalać najgorszą robotę.

Jestem zauroczona, trzeci dzień mnie trzyma i co chwila pod nosem powtarzam "kibel", czy "c*py wołowe" wybuchając śmiechem potem śmiechem.

Zauroczyłam się. Bo ktoś nakręcił coś jakby ukrytą kamerą o mnie...