"Szykujcie się na wzruszenie, ale obiecuję, że śmiechu też nie zabraknie." – Taką frazę spotkałem czytając recenzje filmu "Moje córki krowy" na jednym z portali. I, owszem, ku mojemu zaskoczeniu, od początku do końca filmu na sali co jakiś czas słychać było lekki śmiech, mimo iż "tło" tych scen "komicznych" pozostawało cały czas to samo - śmierć, nieuleczalna choroba, konflikt sióstr rodzonych, których nie pojednała nawet tragiczna chwila.
Mi jednak bardziej pasuje tutaj inne określenie tego filmu: "do bólu prawdziwy". I właśnie o tym bólu chciałbym powiedzieć. Dla mnie ten film był bardzo dobry, bardzo smutny i bardzo realistyczny. Prawie jak film dokumentalny. Dodałbym jeszcze - frasobliwy. Podejrzewam, ze niewiele osób na sali podzielało moje odbieranie niektórych scen jako dowód na bezmyślność ludzi, a raczej ich brak wiedzy oraz bezwładność wobec własnego życia i zdrowia. Mówię o tych momentach gdy śmiertelnie chory człowiek z upartością maniaka usiłuje koniecznie zdobyć alkohol żeby wlać do organizmu śmiertelnie groźną substancję. Gdy córka, która na pewno nie życzy źle ukochanemu ojcu własnoręcznie częstuje go pączkami - znowuż jedna z wielu przyczyn śmiertelnych chorób układu krwionośnego jak też i guzów..
Brak wiedzy zwykłych dobrych ludzi - rodziców - o własnym organizmie w sumie skutkuje tragedią dla całej rodziny. I cały ciężar tych skutków spada na barki dwóch kobiet - córek. Ludzie! Dbajcie o własne zdrowie chociażby w imię własnych dzieci! Takim osobiście dla mnie jest ukryty dodatkowy (oprócz oczywistych) przekaz tego mocnego i wartego oglądania filmu.