Człowiek wychowuje się w „dżungli”, bo ten świat się nią wydaje. W nim też jest coś dzikiego. Mimo że mieszka w dżungli, nabywa podczas wychowania cząstkowo słuszne zasady. Jednak ostatecznym prawem dżungli okazuje się być przemoc. Człowiek pozostaje człowiekiem, więc czuje się odmieńcem w oparach atmosfery, gdzie innym przepychanie się łokciami idzie sprawniej niż jemu („zręczność”). Jednak człowieczeństwo każe mu w pewnym momencie ocalić to, co szlachetne w tej dzikości, choć robi to na początku jakby przemocą (ogień). W ten sposób staje się bardziej ucywilizowany, ale dżungla w nim nie daje mu zapomnieć o swoim istnieniu. Jej prawem jest OSTATECZNIE przemoc, więc władzę w tej dżungli próbuje przejąć największe zło, czysty gniew. A dzieje się to właśnie wtedy, gdy człowiek myśli, że już ze swoją dżunglą na dobre skończył, że całkowicie z niej wyrósł, że jest mu obca, że ją niby wykorzenił z siebie. Człowiek jednak, chcąc zachować to, co w jego wewnętrznej dżungli dobre, postanawia z odwagą wyruszyć przeciwko swojemu ślepemu gniewowi (tygrys) i zabija go. W ten sposób człowiek staje się naprawdę człowiekiem, będąc jednak nadal pół człowiekiem, pół zwierzęciem. Natomiast to on panuje nad dżunglą w sobie; panuje tym, co w nim samym wyższe, bardziej ludzkie; dzięki temu króluje pokój, czyli nawet to, co w nim niższe (zwierzęta, a dosłownie instynkty) korzystają na tych pokojowych rządach.