zaczyna się na ostro chropowatą sekwencją archiwalną, która dziś by na pewno nie przeszła: licealną Magią Nagości Szwecja, mokrym snem pedofila.. w roli pedofila gej, geniusz, starzec, lampart, czarownik, obcy, opętany, artysta, bożyszcze, pejzażysta wielu schyłków i sporej ilości rozkładów, tomasz mann europejskiego kina, w roli ofiary ofiara.. zrazu ma się wrażenie prowadzenia naprzemiennie dwóch lustrzanych, równoległych względem siebie narracji: relacja gustava von aschenbacha do tadzia z jednej strony lustra, relacja viscontiego do tytułowego najpiękniejszego z drugiej.. ale te tropy wnet okażą się płonne, wywiodą nas na manowce, wprost do domu niewoli. niewiele tu będzie o viscontim, za to zanurzymy się w świat ofiary, kolesia przy którym nawet lars von trier taki jakim obecnie jest wygląda na szczęśliwego człowieka..

podawane jest to subtelnie, budowane piętrowo, skrupulatnie, odpowiednio dozowane kolorystyką (video) i dronami (audio). jedzie na jednym, wielgachnym niedopowiedzeniu niczym dobry, oldskulowy kryminał. przy ekranie trzyma chęć poznania tajemnicy, praźródła, przyczyny problemu bohatera. niby jest tam jakieś życie w locie przetrącone, ale na dobrą sprawę nie wiadomo co się w ogóle stało, może poza jednym: zabrakło przytulenia, a więc wysoce wyspecjalizowanego psychologa dziecięcego - na poziomie planu filmowego, figury matki - na poziomie psychologicznym, prawdziwej matki - na poziomie ludzkim. utrata stałości obiektu matczynego powoduje dziury w niebie.

i tyle, nie wiem co więcej.. spodziewałem się samoeutanazji głównego bohatera w finale, którą w świetle odmalowanych tu okoliczności przyrody i warunków pogodowych wybitnie depresyjnych przyjęlibyśmy wszyscy z rozkoszą ulgi, na empatycznym jęku, niczym dobry i bajkowy, typowo hollywoodzki happy end, co niestety nie następuje.. trochę szkoda, przykro się na to bezrozumne trwanie w nieustannym poniżeniu i męczarni patrzy, z drugiej jednak strony w tak niezłomnym znoszeniu przykrych przeciwności losu, w samym jego rdzeniu, tkwi coś szlachetnego, tli się jakieś światełko, zapewne..

jest też apel do rodziców, przezorny, cichy, szeptany, ku przestrodze. rodzice, pamiętajcie: iż mówiąc dziecku jak bardzo jest wyjątkowe można mu zaszkodzić dokładnie tak samo jak mówiąc mu jak bardzo się do niczego nie nadaje.. to tak na marginesie życia, w sensie ścisłym i ogólnym, trzymając rzecz przy ziemi, bo odnoszę wrażenie, że sporo jest takich tadziów, w locie przetrąconych ptaków, dzieci śmieci ze śmietnisk, wraków. mieszkają oni w omnipotentnych marzeniach i snach o potędze albo wprost przeciwnie, koszmarach z krainy impotencji. jakby nie było - w chorych głowach swoich rodzicieli.