Choć może powinienem napisać dokument czy nie dokument?;) Przyjęty za pierwszy film dokumentalny Nanuk w istocie robi wrażenie. Wcześniej kino zajmowało się tylko rejestracją, dokumentowaniem, ale nie powstał do 1922 roku film, który mógłby uchodzić za dokumentalny. Tak oto pojawił się, który właściwie narodził się z pasji do podróżowania, odkrywania i uczestniczenia w przygodach o jakich nawet na co dzień marzymy.
W istocie jest to film bardzo pouczający. Dowiadujemy się jak upolować morsa, czy fokę. Jak zbudować igloo, czy prowadzić zaprzęg. Jednym słowem, gdyby ktoś po obejrzeniu tego filmu znalazł się na terenach Grenlandii, to myślę, że poradziłby sobie całkiem nieźle.
W czym tkwi magia tego filmu? Na pewno to, że taki właśnie film jest najbliżej życia, jest najbardziej życiowy. Po za tym opowiada o życiu, które nie jest znane przeciętnemu widzowi. A co ważniejsze opowiada historię normalnego Eskimosa i jego rodziny, a tuż przed filmem dowiadujemy się, że dzięki ekipie filmowej został unieśmiertelniony na taśmach filmowych, bowiem Nanuk zginął podczas jednego ze swoich polowań. Umarł, ale przetrwało jego świadectwo. W tym właśnie kino jest niesamowite. Daje nieśmiertelność, daje świadectwo, daje życie, choć samo w sobie nie jest życiem.
Co zachwyciło w tym filmie tak bardzo Wellesa? Mamy tu piękne statyczne zdjęcia. Historia, która prawdopodobnie miejscami wyreżyserowana skłania nas do przeżywania tego co widzimy na ekranie. Nie brakuje więc momentów, gdy czujemy niepokój i czekamy na finał danej sekwencji. Wellesa zapewne zachwyciło to, że kino tak bardzo zbliżyło się do człowieka, i że człowiek oglądający tak intymny film zbliża się zarówno do kina jak i do swojego wnętrza. Ta magia kina, była o wiele bardziej wyrazistsza w dawnych filmach (tak jak ten), dlatego też na liście Orsona znajdują się filmy, które powstały w pierwszym 50leciu istnienia kina.
Kawał dobrze przemyślanego kina dokumentalnego. Myślę, że w tym przypadku nie trzeba się dużo rozpisywać. Tia Mak