okłamię was, ale tylko raz.. fantastyczne rozpoczęcie festiwalu bądź co bądź antygrawitacyjnego. doprawdy, trudno o lepsze. bardziej adekwatne.

ironiczny dżentelmen, pan jabłuszko, pan kuleczka i jego spuścizna widziani przenikliwymi oczami mojego starszego braszki - chociaż z innej matki - po mieczu i po kądzieli.

(tak zwane karmiczne braterstwo krwi)

przelot, poprzez dzieło, na szamańsko-mediumicznym transie, przez sześć podstawowych ludzkich doświadczeń: eskapizm, pożądanie, samotność, czas, spełnienie i strzelistość - kontrola, poczucie całkowitego panowania nad materią.

cousins, istna czomolungma kinofilskiej kreatywności, daje kolejną lekcję wgapywania się, która - po mikroskopowym wgapywaniu się w to, co jest - tam sięga, gdzie wzrok nie sięga. przywołując ducha hitchcocka - na podobnej mniej więcej zasadzie na jakiej wspomniany tutaj jimmy stewart "zmartwychwstał był jako człowiek" w Sznurze - sprawia, iż powraca on jako człowiek, by po raz ostatni odpowiednie dać rzeczy słowo.

tylko tyle i aż tyle. jeden prosty zabieg typu wcieleniowiec rozszerza sposób myślenia o dziesiątej muzie. pytanie tylko, czyja to zasługa, czy jest to rzeczywiście zasługą wyłącznie cousinsa? bowiem cousins znika, tu jest tylko fletem - czy nawet dziurką we flecie - przez którą przepływa oddech sir alfreda. oddech, który mówi: słuchaj mej muzyki. a muzyka to zaiste jakiej świat nie widzi.