Anna Biller MUSIAŁA widzieć ten film. W swojej cukierkowej opowieści z 2017 roku "The Love Witch" zawarła mnóstwo elementów stylizowanych nie tylko na samą dekadę i styl filmów danego gatunku, ale i elementy właśnie z obrazu Berta I. Gordona. Główna bohaterka obu filmów ma podobną fryzurę, makijaż i strój. Pozostali (m.in. jej chłopak) także wyglądają znajomo. Nie mówiąc już o scenografii, czy drobnych szczegółach, takich jak karty do wróżenia czy dziwne koktajle.

Wracając do fabuły "Nekromancji" - może nie jest zbyt oryginalna, ale kilka momentów mnie zaskoczyło. Historię małżeństwa, które w nowym domu prześladują nadprzyrodzone moce, a pomóc rzekomo może im tylko tajemniczy pan Cato (w tej roli Welles), wzbogacono o ciekawy wątek psychologiczny, elementy okultystyczne i praktyki związane z ożywianiem zmarłych. Tytułowa Nekromancja to pewnego rodzaju religia, która niczym pasożyt pożera coraz więcej osób z otoczenia naszych bohaterów. Jedynie żona zdaje się dostrzegać płynące z owych praktyk niebezpieczeństwo i nie ufa "wierzącym", którzy starają się ją nakłonić do przejścia na ich stronę. Czy aby na pewno wszystko jest takie jak się kobiecie wydaje?

Nasunęły mi się tutaj skojarzenia raczej oczywiste - "Dziecko Rosemary" Polańskiego, a następnie "Narzeczona diabła" ze studia Hammer - zdecydowanie zainspirowały twórców, zarówno fabularnie jak i paroma rozwiązaniami audio-wizualnymi. Co do oryginalności samej "Necromancy" - w pakiecie z praktykami okultystycznymi dostaniemy jeszcze ataki wypchanych zwierząt, krzyki w trumnie, lekki rozlew krwi, a do tego dynamiczne zdjęcia w kontrastujących kolorach i świetną muzykę. Ja z seansu wyszedłem zadowolony 6 lub 7/10.