Pierwsze, co się rzuca w oczy to klimat dobrze znany z filmów Kieślowskiego: subtelność,
transcendencja, sekundy decydujące o kształcie całego naszego życia, ukryte pod wszystkim
jakieś mistyczne znaczenie… Często te filmy oscylują na granicy prawdopodobieństwa, a ten film
dla mnie ją niestety przekracza i w oglądaniu go przeszkadzało mi to, że po prostu nie potrafiłem
uwierzyć w przedstawiane wydarzenia, tym bardziej, że było tu aż za dużo „cudownych
przypadków”. Najgorsze było to, że nie potrafiłem uwierzyć w główny temat filmu, czyli miłość
Fillipo do Phillipy (i ta cudowna zbieżność imion…). Już złapałem się fotela, kiedy bohaterka żywo
zareagowała na datę i godzinę urodzin młodego policjanta bojąc się, że powie, iż ona urodziła się
w tym samym momencie. Po wszystkim czułem się jednak poruszony, film dotknął we mnie
czegoś nienazwanego i dotyk tej sfery utrzymywał mnie w wielki zaciekawieniu przez cały film,
który bardzo szybko mi zleciał- w pozytywnym znaczeniu oczywiście.