Nie podobało mi się. A na pewno nie aż tak, jak tego oczekiwałam, zachwyciwszy się "Księżniczką i wojownikiem". Przede wszystkim - nie lubię bohaterów w typie samotnych wilków poświęcających własne dobro w imię dobra ludzkości. Zawsze jest to dla mnie jakieś sztuczne. Ludzie są w ogromnej większości egoistami. Do altruizmu są zdolni albo dla ratowania najbliższych albo w ekstremalnych okolicznościach. Więc punkt wyjścia - kobieta podkładająca bombę w gabinecie szefa narkotykowej mafii, ponieważ nie może już dłużej patrzeć spokojnie na zło, jakie narkotyki wyrządzają uczniom w jej szkole - kompletnie do mnie nie przemawia. Jest jak zasadzanie się z dubeltówką na muchę. Oczywiście wiemy, że Philippa próbowała zwrócić na problem uwagę policji. I że policja siedzi w kieszeni przestępców. Niemniej, postępek Philippy jest dla mnie niepojęty. Nie umiem się z nią identyfikować, nie umiem nawet jej zrozumieć.

Zrozumienie to utrudnia mi też Cate Blanchett, które wciela się w postać Philippy. Blanchett nie jest moją ulubienicą, a tutaj sprawiła wręcz, że jej Philippa nie tylko nie wzbudzała mojego współczucia, ale nawet cienia sympatii. Nie podobała mi się też fizycznie. Nie czułam więzi pomiędzy bohaterami, ich rzekoma wielka miłość była dla mnie absolutnie niewyczuwalna. Nieprzyjemny dysonans w zderzeniu z tym brakiem emocjonalnego napięcia, wywołują padające w pewnym momencie słowa "kocham cię". I tu kolejny zarzut - miłość nie rodzi się w ciągu kilku dni. Nie wolno mylić miłości z oczarowaniem, zauroczeniem, erotyczną fascynacją. To, co podobało mi się w "Księżniczce i wojowniku", a czego kompletnie zabrakło tutaj, to właśnie ostrożność w posługiwaniu się językiem i rekwizytami przynależnymi sferze uczuć. Tam bohaterowie powoli uczyli się kochać, owszem - Sissy desperacko szukała kontaktu z Bodo, ale nie dlatego, żeby mu powiedzieć na dzień dobry "kocham cię", tylko właśnie - ponieważ nie umiała swoich uczuć nazwać, ponieważ wszysto, co czuła, to był chaos. Zresztą ten chaos, tę jej desperację doskonale rozumiemy - przecież Bodo uratował jej życie! Natomiast pobudek, kierujących myślami i czynami młodego policjanta z "Nieba", nie rozumiem zupełnie. Nie przekonuje mnie ta postać, nie przekonują mnie oni razem, ani żadne z osobna.

Wielu webforumowiczów pisze o warstwie symbolicznej tego filmu. Symboli nie wyłapałam sama, może dlatego, że w ogóle symbolizmu w kinie nie lubię. Drażni mnie. Odbywa się często kosztem wiarygodności historii i psychologii postaci. Więc nie zwróciłam uwagi ani na światło w tunelu, ani na inne tak wyraźne dla niektórych, a dla kompletnie nieistotne szczegóły. Dla mnie istotna jest w filmie opowieść i jej bohaterowie. Jeśli wszystko zrobione jest dobrze - nie trzeba już żadnych symboli. Symbole to pójście na łatwiznę.