Film w filmie - reżyser kręci obraz na odległość, widząc tylko nagranie na żywo przez laptopa, porozumiewając się z ekipą i aktorami poprzez słuchawki i mikrofony. Nie może być na miejscu z przyczyn oczywistych, dlatego teraz znajduje się na terenie tuż koło granicy. Mała wioska, wszyscy się nawzajem znają, a on wyróżnia się aparatem i samochodem. Są podejrzani wobec niego - nie wiedzą i zastanawiają się kim on jest? Jaki ma cel? Po czyjej jest stronie? Powoli reżyser zostanie wkręcony w miejscowy konflikt, gdzie bezpiecznie byłoby spełnić prośbę miejscowych i nie mieszać się. Reżyser jednak chce zachować absolutną neutralność, nie działać na niekorzyść którejkolwiek strony, ale tak się nie da.

To film o teraźniejszości w Iranie. Bohaterowie fikcyjnego filmu chcą stamtąd uciec, zabrać się za granicę z ukochaną osobą. Trzeba wyrobić paszport. Później okaże się, że to wcale nie jest fikcja, to ludzie grający samych siebie. Problem imigracji też nie jest taki, jak się nam może wydawać - władza kompletnie nie panuje nad nielegalnymi grupami, które pomagają w ucieczkach. To oni pilnują, by nie dałoby się tego zrobić za darmo, bez ich udziału. Oni tez odegrają rolę w życiu reżysera - w końcu będzie mieszkać koło granicy, gdzie oni działają. Napięcie rośnie powoli i bezpośrednio. Aktorzy wychodzą z roli i gadają do reżysera, który stoi za kamerą. Mówią o swoim prawdziwym życiu, które następnie chcą uwiecznić, zasymbolizować w kamerze - dzięki temu film wydaje się pozbawiony fikcji, prawdziwy. Jakby to, co oglądamy, nie było pierwotnie częścią filmu, które reżyser chciał zrealizować - jakbyśmy oglądali coś, czego nam nie wolno oglądać. W takim kontekście wolne i uprzejme rozmowy z obcymi nabierają innego wymiaru - ci ludzie są prości i nie rozumieją tradycji, które świętują, ale trzymają się przy tym i są nieustępliwi. Nie można ich po prostu pogonić, uciec przed nimi, oni cały czas wracają, próbując nakłonić reżysera do czegoś. Podejrzenia wystarczą, brak dowodów nie jest przeszkodą. Nie będą wyrażać zgody na neutralność, chociaż zupełnie nie będą rozumieć rozmiaru sytuacji i swoich prawdziwych intencji.

Aktorzy z planu się zbuntują - mówią w końcu o rzeczywistości, o prawdziwych i realnych rzeczach, a reżyser tylko kręci produkcję ku pokrzepieniu serc z ładnym zakończeniem. W finale film rozlatuje się kompletnie - to po prostu nie jest kraj dla ludzi kręcących kino. I nie tylko dla nich. Życiowa to opowieść, uderzająca w twarz swoja życiowością. Tytułowe niedźwiedzie to zagrożenie, o którym mówią, że jest tylko mitem. Kiedyś się uważało, że na tamtej drodze po zmroku można je znaleźć, ale to tylko gadanie. Idź, nic ci nie będzie.