the story of me, take two.. film zbudowany na najbardziej ogranym i cokolwiek pandemicznym patencie (choroba jako hamulec bezpieczeństwa) (nie mogłem się zatrzymać, więc życie zatrzymało mnie za mnie) (i tak dalej, i tak dalej) co nie przeszkadza, a nawet przeciwnie: działa, chwyta, wzrusza. decydują: siła woli, hart ducha i radość z przeżywania tak zwanego życia. bo film o życiu wprawdzie, ale zdjęcia tak zwane uciekające - inaczej być nie może - wprowadzają właściwą perspektywę.

szlachetność postawy szlachetnego niezłomnego w niezłomnym i szlachetnym znoszeniu swojego własnego losu. wbrew cierpieniom, chorobom i wszelkim przeciwnościom. postawa na którą na przykład starsi koledzy z branży michaela, tony scott i robin williams, nigdy się nie zdecydowali. chociaż ich decyzję przedwczesnej zabawy w katakumbowym królestwie dwa pięterka pod nami również rozpatrywać należy jako heroiczny akt odwagi i oznakę osobistej godności; cichy protest przeciwko bezsensownemu trwaniu w nieustannym poniżaniu i męczarni.

anyway - film, rozwibrowany jak jego bohater, przeskakuje kolejno, kaskadowo i kalejdoskopowo, pomiędzy obrazkami z prędkością dwustu dwudziestu obrazków na minutę, by co jakiś czas szarpnąć i przycupnąć, zatrzymać się zupełnie. i te maleńkie przerwy, krótkie mgnienia piękna, oko w oko z michaelem, to są właśnie jego miejsca najlepsze - cień na pustyni i cisza w hałasie, w łupince orzecha zamknięte nieskończone przestrzenie. tytułowy bezruch z którego mówi bohater.