SPOILERY!
Kochający mąż i ojciec, porządny w każdym calu obywatel, ciężko pracujący aby powiązać koniec z końcem zostaje oskarżony o coś, co nijako wydaje się od samego początku pasować do jakże porządnej postaci głównego bohatera. Zakończenie filmu i odnalezienie "właściwego" człowieka zapowiada nam w zasadzie sam tytuł dzieła Hitchcocka. Nie sprawia to jednak, że wraz z zagłębianiem się w fabułę mamy wątpliwości czy aby na pewno tytuł nie chce nas zmylić? Wszelkie poszlaki działają przeciwko domniemanej niewinności Manny'ego, pomimo tego jednak przeżywamy wraz z nim dramat przez który musi przejść. Począwszy od samego zatrzymania i kolejnych godzin bez kontaktu z rodziną (na nic nie zdają się słowa policjantów, że rodzina została poinformowana, my wiemy, że to nie prawda, a i bohater opowieści zdaje się nie do końca ufać tym rzucanym na wiatr "zapewnieniom"...), następnie poznawanie komisariatu od tej najmroczniejszej strony, potem kontakt ze świadkami i usłyszenie od nich rzeczy, które są totalną bujdą... Potem więzienie i gdy już udaje się z niego za kaucją (niemałą) wydostać... Okazuje się, że obronić się w tej na pozór prostej i banalnej sprawie (jak bowiem ktoś może nam wmówić coś czego nie dokonaliśmy?!) nie będzie tak łatwo... gdy już wydaje się, że wszystkie możliwe ciosy padły... Choroba żony zabiera uczucie, to jedno jedyne, które napełnia serce nadzieją, a ciało siłą...
Piękna historia. Może troszkę szkoda tych napisów na końcu. Może właśnie zwycięstwo zaciemnione tutaj przez o wiele większa innego rodzaju porażkę powinno kończyć ten film? Może wtedy, gdy jeszcze bardziej dołowałby ten obraz (tak jak skutecznie przez cały czas trwania dołuje nas płynąca cichutko w tle muzyka) pojawiło by się więcej refleksji i zapadłby on bardziej w pamięci?
Tak czy inaczej... Wielkie kino. Serdecznie polecam.