Jest to opowieść o ludziach krzątających się na ziemi, ale czujących na sobie nieubłagane Oko Nieba. Chcą żyć, boją się śmierci - osłaniają się przed nią żartami, modlitwą, wódką. Bohater filmu, Reiko Asakawa (Kei Yamamoto) stary, czcigodny, uroczysty. W życiu powszednim ubogi gospodarz. Jego autorytet we wsi i okolicy bierze się z jego "kapłańskiej" roli - wygłasza mowy pogrzebowe ("rekomendancje"). Podsumowuje życie zmarłych, wypowiada sentencje, które w pamięci wspólnoty zapadają na pokolenia jak święty, nienaruszalny wyrok. Drugą, istotną postacią jest Takashi (Tatsuya Nakadai) - dwunastoletni wnuczek Reiko. To on zadaje te ważne, "dziecinne" pytania: Co to jest dusza i gdzie ona jest? Czy zwierzęta, drzewa mają duszę?... Tego chłopca nie interesują współczesne, młodzieżowe fascynacje - ale zagadka życia i śmierci. Następnymi ważnymi postaciami są: Mai (Kaneko Iwasaki) i Yoichi (Ichirô Hashimoto). Ich małżeństwo jest mezaliansem - ona po studiach, on po czterech klasach. Po ich nieuchronnym rozstaniu Mai zaczyna pić, wpada w alkoholizm. Jest jednak z gruntu uczciwy, ma prawe serce. Reiko starzeje się, przeczuwa nadchodzący kres. I właśnie w Takashi upatruje następcę swojej misji, ale stawia warunek - Takashi musi przestać pić... o dziwo, Takashi odstawia alkohol i wygłasza podniosłą mowę pogrzebową dla żyjącego jeszcze Reiko. Ten jest tak poruszony, że po tym "egzaminie" sumuje to słowami: "szkoda, że to tylko próba". Aż tu nagle przewrotny los! Autobus zabija na szosie rowerzystę. Kierowca być może pijany, rowerzysta trzeźwy. Tym rowerzystą był listonosz Takashi. Pogrzeb Takashi. Mowę wygłasza wstrząśnięty Reiko . W porywającym natchnieniu nie wytrzymuje napięcia - osuwa się na ziemię, umiera. Obaj zmarli, Reiko Asakawa i Takashi, czyści sercem - w finale filmu - spotykają się na drodze do Nieba.